Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er (stort sett) oppdikta.

Det er midt på dagen og ufyseleg kaldt. Sola greier so vidt å lure seg opp bak dei høge fjella som omkransar Loddefjorddalen, men desse veike strålane mislykkast fullstendig i å varme landskapet. Dei tek i ekte Stoltenberg-stil ansvar ved å bli sitjande – eller i deira tilfelle tek dei ansvar ved å bli skinande. Det er berre i eit sjølvgodt, gjennomkorrupt ineptokrati at ein ikkje endrar på eit tapande lag.

Loddefjord terminal aular som vanleg av liv. På denne tida på døgeret er her for det meste uføre kvinner med innbilte sjukdommar, kulørte innvandrarar som lever på sjenerøs NAV-bistand, og ungdommar som rett og slett skulkar skulen fordi dei ikkje orkar all wokeismen og mobbinga. Ein bussjåfør med mikrofon-frisyre og sjokoladebrun hud sit bak rattet på ein av mange bybussar. Han skravlar høglytt på mobilen på eit framandt tungemål som gjallar i kupeen. Bussen blir raskt full av folk, for «alle» er for late og kalde til å spasere.

Ein kar i slutten av 30-åra med briller og rufsete, raudblondt hår sit og les på mobilen sin. Han får eit indignert uttrykk i ansiktet sitt. Han les faktisk – tru det eller ei – alternative media, meir presist den ganske so fryktlause nettavisa UtenFilter. Den av nettroll djupt hata skribenten Kjetil Tveit har publisert nok ein artikkel der han kritiserer det rådande meiningstyranniet, og spesielt Ingeborg Senneset, som i fjor på skandaløst vis vart tildelt Fredrikkeprisen av Sanitetsforeningen, hovudsakleg på grunn av hennar omfattande desinformasjonskampanje om «trygge og effektive» mRNA-injeksjonar. Mannen ristar på hovudet og fnyser.

At ein av hovudaktørane bak folkemordet som i framtida vil bli kjent som Senneset-massakren får prisar, kjem på ingen måte som ei overrasking. At slike som Kjetil Tveit blir hetsa, hengt ut og idioterklært av nettroll i sokalla «humorgrupper» på Facebook, er ein naturleg konsekvens av denne polariserte tida. Nikola Tesla møtte liknande latterleggjering og usynleggjering då han eksperimenterte med fri energi tilbake på tidleg 1900-tal, og anleggsmekanikar Sigmund Myklebust vart på liknande vis forsøkt uskadeleggjort av dansk politi då han køyrde gjennom landet med eit frienergi-apparat i bagasjerommet på sin Tesla.

Senneset, derimot, framstår meir og meir som eit farleg element som må fjernast frå mediebiletet. Ho lyg til og bedreg det norske folket via sitt enorme mikrofonstativ, det norske medstraumsmedia.

Mannen finn fram namnet «Karl» i kontaktlista si og skriv ei tekstmelding. Han er glad at han er ein venn av denne fyren, som ser ut til å ha ein fot innanfor den norske motstandsrørsla, Dei kvite hattane. Det er ei stund sidan han har høyrt noko som helst frå Karl, so han håper at djupstaten ikkje har kverka han eller fått han innesperra på psykiatrisk sjukehus.

I mellomtida, to sete bak denne bekymra borgaren, sit to jenter i 20-åra. Den eine er høg og tynn med blondt, engleaktig hår og isblå auge (lat oss kalle ho Nina), medan den andre er kort og ganske korpulent, med skitenblond bollefrisyre og ukledelege Derrick-briller (lat oss kalle ho Eah).

«Korleis er det å jobbe som sjukepleiar på Haraldsplass?» spør Eah med si lett djupe, men likevel genuint jentete stemme.

«Det er ganske, ganske travelt,» svarer Nina med ei elegant jentestemme som oser privilegium og rikdom. Ho kjem frå Bergens beste vestkant, som i Bergen faktisk er to kantar: «Nordkanten», som utgjer Tertnes og Åstveit mellom Eidsvåg og Åsane senter, og «Sørkanten», som utgjer Paradis og Nattlandsfjellet. Ho kjem truleg frå Nattlandsfjellet – og her berre gjettar vi vilt.

«Eg høyrer rykte om at det skjer ting der oppe,» seier Eah.

«Skjer ting?» Nina ser på ho med lett heva augnebryn.

«Det skal ha skjedd eit innbrot der oppe, der nokon stal ein plakett i stein frå golvet i resepsjonen.»

«Nei…» Nina flirer lett og himlar med dei vakre auga. «Det er nok desinformasjon. Ingen har stole noko som helst. Det var ein morgon eit gapande hòl i golvet med kjegler rundt. Eg spurde sjefen min Katinka om kva som hadde skjedd, og ho sa at det hadde vore reparasjon av røyr i golvet.»

«Hmm, kvifor vart plaketten fjerna? Kvifor vart den ikkje lagt på plass igjen?»

«Språkproblem på teknisk avdeling. Steinen vart ved eit uhell kasta.»

«Ah, språkproblem.» Eah sukkar i full forståing. «Det er so mange ‘nordfjordingar’ der oppe no. Då eg førre månad besøkte tanta mi på Medisin 3, trudde eg at det nettopp hadde blitt halde eit norskkurs for innvandrarar. Eg måtte bruke Google Translate for å få hjelp til å finne riktig avdeling.»

«Vel, dei bidreg jo like godt som oss melatonin-fattige. Dei er gode menneske alle som ein.»

Nina vender sitt vakre blikk rundt i den stappfulle bussen medan kinna blir lett raude.

«Har du fri i dag?» spør Eah.

«Ja,» svarer Nina. «Eg skal til Litteraturhuset og møte ei god venninne av meg som jobbar i Aftenposten. Ho kjenner faktisk Ingeborg Senneset!»

«Åh, eg får so vondt av ho… Stakkars, tapre kvinne! Ho har slite med alvorleg anoreksi sidan ho vart fødd (og kanskje før det òg!), men har likevel ein vellykka karriere i media. Og ho fekk nyleg ein pris for godt, vitskapleg arbeid, som ho so absolutt fortener.»

Eah vender sitt ikkje akkurat vakre blikk rundt i den stappfulle bussen medan bollekjakane blir lett raude.

«Ja, eg unner ho alt godt. Men ho er so tynn. Ho burde unne seg litt mat i ny og ne.» Nina held seg på brystet i djupaste medkjensle.

«Ho har lykkast i alt i livet, trass sin alvorlege sjukdom. Ein kan… ein kan nesten samanlikne ho med Helen Keller! Eg meiner Staten burde reise ein statue av ho oppe på Haraldsplass. Kanskje i resepsjonen, der den steinplaketten låg.»

Ein raring med briller to sete framfor dei vender seg plutseleg mot dei og ser stygt på dei.

«Ein statue av Ingeborg Senneset?» seier han brått. Fleire dorske, forvirra hovud (dei aller fleste ganske so mørke i huda) vender seg mot han. «På same måte som dei hadde statuar av Stalin og Lenin i arbeidsleirar i Sibir, meiner de?»

«Jaha…?» Nina mønstrar denne avvikaren frå topp til tå. «Og kva gjev deg rett til å blande deg inn i ein samtale du har absolutt ingenting med?»

«Eg sat tilfeldigvis og las ein artikkel om Senneset.» Han har no reist seg opp og står i midtgangen, berre eit par meter frå dei to jentene. «Ho har ikkje gjort anna enn å lyge til det norske folket! Ho er eit vrak som lyg på inn- og utpust, for å sitere artikkelforfattaren! mRNA-injeksjonar har øydelagt Noreg og resten av Vesten! Kvifor er ‘alle’ sjuke for tida? Kvifor finst det ikkje lenger ein IA-avtale, slik at bedrifter kan kutte i eigenmeldingskvoten? Kvifor gjer knapt fastlegar noko anna enn å sjukmelde folk? Kvifor har helsesektoren ein slik personalmangel at dei må importere arbeidskraft frå svartaste Afrika? Det finst berre éin fellesnemnar: dei sokalla ‘trygge og effektive’ vaksinane!»

Det går nokre sekund der ingen seier noko.

«Hmm, kva skal du, Eah, gjere på i dag?» spør so Nina. Det er akkurat som om orda til mannen aldri har blitt ytra. Intens 5G-stråling frå tårnet på Lyderhorn har effektivt svidd vekk dei siste tretti sekunda frå korttidsminnet til alle dei mRNA-injiserte på bussen.

«Eg har tenkt meg på Kondomeriet… Kjærasten min vil ha meir glidemiddel. Og kanskje ein liten vibrator.»

«Åh, det er so søtt at du har funne nokon!» Nina landar handa lett på skuldra hennar. «Får håpe forholdet varer, spesielt i våre LGBT-fiendtlege tider. No har jo Trump blitt president igjen. Han har sikkert juksa som berre det. Han er bestekamerat med fæle, vonde Putin og Noregsdemokratane. Dei har hjelpt han med dette statskuppet!»

Fyren med briller ristar blåsande på hovudet og set seg tilbake i setet igjen. Lyset er av og ingen er heime. Mobilen hans plingar, og han tek den ivrig opp. Han smiler frå den eine brillestanga til den andre. Det er ei tekstmelding frå Karl:

«Møt meg på Bystasjonen om ein time. Eg er i området. Vi må snakke saman.»

Mannen kunne ikkje ha vore meir einig. Når nokon serverer møkk på løpande band, må den møkka svarast på – helst i denne augneblinken, om ikkje før (!). Senneset har fått spreie nok subtil gift og nedrige hersketeknikkar.

«Eg veit då faen kva som har skjedd med Coop-Malin!!» remjar brått ei halvgammal blondine nesten heilt bak i bussen til si lamslegne, like halvgamle brunette-venninne. Alle snur seg mot dei med heva augnebryn. Dei to byrjar deretter på uforklarleg vis å kline intenst.

Og for å setje prikken over i-en, byrjar ein sjokoladebrun mann med mikrofon-frisyre og ei feit like melatonin-rik berte med lange rastafletter å ha sex i midtgangen. Bussjåføren ler med eit stort smil på sine breie, kjøtfulle lepper.