Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er oppdikta. Sjå òg «Susanne blir vaska / Stjernekjærleik», publisert 5.april 2025, og «Eit tilbod Susanne ikkje kan takke nei til», publisert 31.mars 2025.

Sola skin svikefullt vakkert i det ein politibil køyrer langs den smale, svingete, dårleg vedlikehaldne vestlandsvegen som er einaste bindeledd mellom den vesle bygda og omverda. Medan lensmann Ove-Bjarte køyrer, sit sonen Olve og speidar etter teikn i terrenget på eit nyleg biluhell. Himmelen over dei er skyfri og intens, og naturen skrik etter å bli brukt av energiske nordmenn med stål i bein og armar (etter ein god del beinbrot på grunn av dumdristige terrengturar, utan tvil!).

«Har du registreringsnummeret og biltypen til Susanne?» spør Ove-Bjarte.

«Ein Ford Focus 2010-modell, mørkeblå i fargen,» svarer Olve. Han seier registreringsnummeret.

«2010-modell…» lensmannen ristar kort på hovudet. «Stakkars kvinne. Heilt åleine i ei lita bygd, med berre ein 15 år gammal drivstoffbil til å hjelpe seg i kvardagen.»

«Vel…» Son og far vekslar blikk seg imellom. «Ho laga nok ris til eigen bak. Ikkje alle klarer å leve saman med ei Karrierekvinne ®.»

«Du har… evig rett.» Faren sukkar tungt.

Dei nærmar seg kommunegrensa og den lange tunnelen som skjer seg gjennom det høge, uforsonlege Blodskamfjellet. Fram til tunnelen vart opna ein vakker aprildag i 1980, fungerte fjellet som ein barriere som stengde bygda ute frå resten av regionen. Einaste vegen ut var over fjorden, og fjorden viste ikkje alltid nåde og miskunn når det kom lutfattige bønder siglande i småbåtar. Bygdas største kyrkjegard ligg ikkje ved kyrkja, for å seie det slik.

På andre sida av tunnelen ser det merksame ørneblikket til Olve noko i vegkanten. Han signaliserer at faren skal stoppe.

Politibilen står parkert på høgst lovleg og forsvarleg vis i vegkanten. Dei to komisk alvorlege politimennene går ut. På asfalten like utanfor tunnelopninga er der tydelege dekkspor, og i vegkanten er det glasbrot og spor etter avskalla lakk. Fleire busker er knekte, og i graset er det avtrykk etter noko tungt.

«Ser ut som nokon har køyrt utfor vegen her,» seier Ove-Bjarte.

«Kan det ha vore Susanne?» spør Olve.

«Veit du om fleire bilistar frå bygda vår som er sakna?» spør Ove-Bjarte halvsarkastisk, før han tek opp polititelefonen sin. «Eg ringjer kollegaen min i nabokommunen, Per-Sverre. Kanskje dei har sett eller høyrt noko.»

Olve ser ned mot den solbada lia like nedanfor tunnelen. Han tykkjer brått han ser noko røre på seg der nede. Medan Ove-Bjarte snakkar med sin politikollega, dristar Olve seg til å undersøkje nærare kva denne skapningen kan vere. Den unge, uforskamma spreke mannen sprett som eit lite hjortedyr nedover den bratte skråninga.

Vesenet i skogen byrjar å springe raskt i motsett retning.

«Hei, du!» roper Olve. «Dette er politiet! Stopp!»

Skapningen held fram med å springe. Olve trekkjer fram skytevåpenet sitt og skyt i lufta. Takka vere alle dei fiendtlege innvandrarane frå ikkje-vestlege land, har sjølv politiet i slikt eit gudsforlate avhol rett til å bere våpen – iallfall fram til neste regjeringsskifte.

Det er blikk stille i den varme, solbada skogen. So høyrest ei høg, intens bauring. Skapningen forsvinn raskt nedover i terrenget.

«Aha, det var berre ein hjort,» mumlar Olve. Han strevar seg i motbakke opp igjen til hovudvegen. Der står Ove-Bjarte med store auge.

«Kva faen driv du med, gut?!» snerrar han, nærast i fistel. «Er du stein hakke tullete i skolten?! Du kan ikkje berre skyte i skogen på denne måten! Eg trudde eg skulle få hjarteinfarkt!»

«Eg trudde eg såg ein mistenkt der nede,» seier Olve, temmeleg raud i knollen. «Men det viste seg å vere ein hjort. Eg høyrde tydeleg bauring.»

«Bauring?» Ove-Bjarte ser rart på han. «Kvifor skulle ein hjort baure no? Det er april. Hjortar baurar berre i paringssesongen.»

«Kanskje dei har paringssesong no.»

«Olve, paringssesongen for hjortar er i oktober!»

«Ja, men hjortar veit jo ikkje kva månad vi er i.»

«Lat oss… lat oss berre reise tilbake til politistasjonen.» Ove-Bjarte vinkar han med seg inn i bilen. «Eg snakka med Per-Sverre. Verken han eller kollegaene har sett noko mistenkjeleg. Kva enn slags køyretøy som kolliderte her, har blitt fjerna. Vi kjem ikkje vidare i denne saka.»

«Kva med Susanne?»

«Vi høyrer nok frå ho med tid og stunder. Kvinnfolk stikk ofte av når dei vil ha merksemd.» Ove-Bjarte vrir om tenninga.

Bilen forsvinn inn i den lange tunnelen.

*

Ut av nokre busker i botnen av lia kjem «hjorten», som viser seg å vere ingen ringare enn vår mann Karl. Han er kledd i mørke jordfargar og ei militærjakke, og går so å seie i eitt med terrenget. Han lyttar nøye på bilen som forsvinn i det fjerne. Berre fuglekvitter lyd i skogen no. Han bukserer seg opp til hovudvegen og byrjar å spasere. Han tek fram mobilen sin og ringjer sjefen.

«Hei, Karl,» seier den milde, dempa damestemma. «Har du oppdatering på oppdraget?»

«Eg har gjort undersøkingar, ja,» svarer Karl. «Eg heldt derimot nesten på å bli oppdaga av det lokale politiet. Heldigvis greidde eg å lure dei. Dei er ikkje dei skarpaste knivane i skuffa her ute på bondelandet.»

«Hehe, det kan eg tenkje meg. Har du nye opplysningar å rapportere om?»

«Ja. Takka vere kjelda mi har eg funne ut kor offeret vart fanga. Like utanfor det sørlege utløpet av Blodskamtunnelen. Her tydar alt på at ein bil har stoppa brått, mist kontrollen og køyrt av vegen. I tillegg har eg funne avtrykk etter eit apparat i vegkanten.»

«Hmm, kva for apparat?»

«Det kan vere det blendeapparatet fienden bruker når dei skal provosere fram utforkøyringar. Det er den einaste plausible forklaringa. Sikta her er god, og vegstandarden akseptabel (meir eller mindre). Ein køyrer ikkje av vegen utan grunn her. Med mindre ein plutseleg ikkje ser.»

«Er dette teorien din?»

«Vel, teori er å ta litt i. Det er meir å rekne som ein arbeidshypotese. So fort eg finn bilen min, skal eg snakke med ei kjelde i nabokommunen.»

«Finn bilen din?»

«Eg har gøymt den godt. Kanskje for godt. Men eg finn den alltids til slutt.»

«Greitt. Godt jobba, agent Heldal. Ring meg når du har nye opplysningar.»

«Naturlegvis.»

Karl speidar langs den tilgrodde vegkanten, før han omsider finn staden der han kamuflerte bilen. Greiner og ymse busker avdekkjer hans trufaste «metallhest». Snart rullar bilen nedover hovudvegen, som ikkje akkurat har europaveg-standard. Eit gult avstandsskilt viser at det er 38 kilometer til bygda og ferjeleiet, og heile 238 kilometer til næraste by. Han har som sagt ein anstendig arbeidshypotese om kva som kan ha skjedd med denne Susanne-dama, men kjelda hans i bygda vil bekrefte eller avkrefte om dette stemmer.