Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er oppdikta. Sjå òg «Tur med Turid», publisert 27.april 2025.

Karl og Turid står og ventar på trikken som skal frakte Karl til adressa der «nordfjordingen» bur. Medan dei ventar, byrjar Turid å fortelje historia om kva som eigentleg skjedde med vår kjære Coop-Malin. Som våre trufaste lesarar truleg hugsar, miste jenta jomfrudommen sin med heile tre andre jenter på sjølvaste nyttårsaftan, akkurat då 2024 gjekk over i 2025. Men kva skjedde etterpå?

«Coop-konsernet inngikk like før jul en avtale med Håkonsvern med Å,» byrjar Turid. «De hadde ikke nok midler til å betale Malin for all overtida de skyldte henne for desember måned. Så derfor kom fienden med et tilbud Coop ikke kunne takke nei til.»

«Hm, dei selde ho bokstavleg tala til Håkonsvern med Å?» spør Karl.

«Ja, for å gjøre en lang historie kort,» svarer Turid. «Coop og resten av det norske butikkonglomeratet har pengetrøbbel for tida på grunn av den milliardboten de fikk for ulovlig prissamarbeid. De må kutte der det kuttes kan. Og resultatet ble at Malin skiftet eier.»

«Som om ho var ei leilegheit eller ein bil, altso.» Karl ristar på hovudet. «Det overraskar meg på ingen måte. Det har alltid vore noko med Coop som ikkje stemmer. Alt ser for bra ut på overflata. So no fekk eg det bekrefta. Men det viktigaste spørsmålet gjenstår: Kva gjer Malin på Håkonsvern med Å?»

«Hun svever og skrever.»

«Er ho eit ballongtryne?»

Turid nikkar kort. Ho held fram:

«Mektige Erika har blitt pålagt å hele tida finne nye pasienter til avdelingen. Det er nok litt svinn blant pasientene – det er jo eksperimentell teknologi som er langt fra idiotsikker. Alvorlige ulykker vokser ikke på trær. Dermed må de selv… lage ulykkene. Både med blendingsapparatet du leter etter og ved hjelp av andre metoder.»

«Hmm, andre metodar?»

«La meg fortelle raskt hva de gjorde med Malin. Og jeg mener raskt fordi trikken din kommer om to minutter.» Dei anstendige brysta eser herleg i det ho trekkjer pusten. «Like etter hennes seksuelle debut 1.januar, kom tre bevæpnede menn inn i Coop-butikken og kidnappet Malin. Hennes tre seksualpartnere var med på konspirasjonen, og det samme var sjefen hennes. Malin ble kjørt til Håkonsvern med Å og lagt i narkose. Ved hjelp av spesialutstyr ble nakken hennes brukket, i tillegg til begge armene og begge beina. Så nå ligger hun og svever mens de venter på at ryggmargen skal vokse sammen igjen. Estimert avballongifisering skal finne sted 1.januar 2026, om alt går etter planen.»

«Vel… Det overraskar meg på ingen måte. Dette er fienden i eit nøtteskal. Og kva vil skje vidare med Malin?»

«Kanskje blir hun der på ubestemt tid. Hun vet allerede for mye.»

«Ballongtryne resten av livet?»

«Kanskje.» Eit svakt smil i ansiktet. «Men det finnes verre skjebner. Enkelte vil nok se på dette som himmelen.» Ho tek handa hans. «Nå kommer trikken din, Karl. Og med dette skilles våre veier for denne gang.»

«Skal du ikkje vere med meg?»

«Nei.» Ho ristar bestemt på hovudet. «Jeg kan aldri bli med deg. Den trikken er bare for deg.» Stemma er lett skjelven. «På gjensyn i dette livet eller neste.»

Botnlaus frykt lyser eit sekund i dei vakre, nøttebrune auga. So slepper ho motviljug handa hans. Turid og den grøne jakka hennar forsvinn nedover gata. Med ein lettare perpleks grimase går vår mann som einaste person inn på trikken. Neste stopp: «nordfjordingen».

*

«Lille Nordfjord» tek imot Karl med ikkje akkurat opne armar då han går av trikken. Han er truleg den einaste kvite mannen i området – men garantert ikkje den einaste som er væpna. Med ein stødig puls på like over 100-talet går han nedover den folketette, larmande gata. Framande tungemål gjallar rundt han, og smarttelefonar står på fullt med musikk, nyheiter og filmar – kanskje alt på ein gong. Søppel flyt i gatene, og overalt er det mikrofonfrisyrar og hijabar.

Adressa viser seg å vere ein bygning som ein gong i tida hadde ganske god standard. No ser det ut som alle har dauda ifrå den. Det skjer nok ikkje særleg med dugnader i dette burettslaget. Karl går inn den ulåste døra og opp trappene i det heislause huset. Fienden held til i femte etasje. Her gjeld det å hugse triksa han lærte på «spionskulen» i si tid.

Han ringjer på. Ingen svarer. Han tek opp eit lite verktøysett og byrjar å dirke opp døra. Den gamle låsen overgjev seg med eit stønnande knepp. Vår mann snik seg inn i leilegheita og låser døra etter seg.

Den spartansk møblerte leilegheita er rotete og stinkande. Personleg hygiene og husstell står openbert ikkje på dagsordenen til «nordfjordingen». På golvet i stova ligg ei skiten bukse og eit par sokkar som burde ha vore vaska. Matrestar står på stovebordet, nærare bestemt leivningar etter ein Big Tasty frå McDonald’s. Karl himlar med auga. Ein ekte skjetgris, som sunnfjordingar seier. På kjøkkenet står ei halvfull panne med Toro-gryterett, framleis varm og dampande.

Inne på soverommet opnar Karl skapa. Der, i det største skapet, står eit apparat på storleik med ein PC, utstyrt med ei kraftig lyspære. Han smiler fornøgd for seg sjølv. Blendingsapparatet er funne, og oppdraget utført. No gjeld det berre å kome seg ut herifrå. Han «låner» ein svart XXL-sekk som apparatet akkurat passar i. Det ligg ei kvittering i sekken – sekken er tilfeldigvis kjøpt hjå ei viss Julie på XXL Lagunen sør i Bergen. Lagunen skal visstnok vere det største handlesenteret i Noreg etter utvidinga i 2018, og ein stad Karl ofte er når han er i byen.

Akkurat då låser nokon opp døra. Karl frys til. Han gøymer seg lynkjapt inne i soveromsskapet. «Nordfjordingen» kjem inn i leilegheita med ein Rema 1000-plastpose i den sjokoladebrune neven. So går han inn på kjøkkenet og byrjar å ete gryteretten. Ein søt, liten fis lyd frå den etande mannen.

Medan fienden sit og meskar seg med det ypparste innan Toro-mat, sit Karl inne i skapet og pønskar ut sitt neste trekk.

Akkurat i den augneblinken byrjar magen hans å rumle. Han har ikkje rukke å ete frukost, og klokka er nesten tolv. Han får lyst å hysje på magen, for rumlinga kan lett høyrast. So blir han gripen av ein nesten uuthaldeleg trong til å fise. Lukkemuskelen står og dirrar.

Karl lukkar auga og bannar for seg då ein skarp fis dundrar ut ræva hans.

Etelydane frå kjøkkenet stoppar. «Nordfjordingen» reiser seg sakte frå bordet. Snart dukkar mikrofonfrisyren opp i døropninga til soverommet.

«Hallo, hvem i skap?» spør han på kebabnorsk. «Do komme oot, eller jai skyte!»

Karl gjer som han får beskjed om – med våpen i hende, riktignok. «Nordfjordingen» får store auge då han ser kven det er.

«Doo!» utbryt han. «Doo fant mai!»

«Det kan du banne på,» seier Karl. «Og eg fann òg apparatet dykkar. Planen dykkar har mislykkast.»

«Doo ikke slippe unna dette! Vi være flere! Vi komme etter dai og skyte dai!»

«Ja, eg tenkte meg nesten det. Det går tretten på dusinet av dykk i dette mangfaldsmarerittet av ein politistat. De er akkurat som brunsniglar. Drep vi éin, dukkar fire nye opp.» Karl går mot døra medan han siktar på fienden. «God middag.»

Ute i gata ringjer Karl sjefen sin.

«Hallo, Karl,» svarer den milde, dempa damestemma.

«Oppdraget er utført,» seier han. «Eg har funne blendingsapparatet.»

«Godt jobba, agent Heldal. Er fienden eliminert?»

«Nei, det blir for mykje styr. Det er ikkje berre berre å ta livet av nokon i sjølvaste Oslo. Det er politi overalt her i djupstatens høgborg.»

«Eg ser den. Du bør kome deg ut av Oslo so fort som mogleg. Eg ordnar billett til toget heim.»

«Nattoget igjen?»

«Jepp. Det går klokka 23:03 frå Oslo S, og er i Bergen 6:27.»

«Glimrande.»

Karl hoppar på ein trikk som tilfeldigvis står ved eit stopp. Snart glir dei ut av «Lille Nordfjord». Klokka er halv eitt – han har ti timar å slå i hel i Oslo. Aller fyrst skal han få seg eit anstendig måltid på ein restaurant som ikkje er altfor dyr. Og etterpå… Ut av lommeboka tek han lappen med Konduktør-Kristine sitt nummer på. Alnabru, var det der ho budde?