Etter ein diskusjon i redaksjonen via telefon og e-post-korrespondansar frå ymse ferielokasjonar, har vi i Saksyndig-redaksjonen valt å publisere denne teksten frå «Einar». Det er eit framhald av historia om han og «Ejakuline». Ein annan tekst som knyter saman «Definisjonen på liv» vart vurdert som for dryg for bloggen, og er dermed einstemmig utelaten. Eit kort samandrag av nemnde tekst er at eg-personen vart utsett for ei valdshending på Fotballpuben, berre for å vakne opp på ein heilt annan stad.

Brått fann eg meg sjølv drivande i noko som ved fyrste augnekast såg ut som verdsrommet. Alle stjernene rundt meg var derimot raude, og eg visste med meg sjølv at raude stjerner var ganske so sjeldne i universet. Eg var framleis noko inni helvete pissetrengt, og i tillegg hadde eg ein hamrande, bankande og kitlande ereksjon. I tillegg kjendest det ut som noko blokkerte urinrøyret mitt heile vegen ned skaftet og inn i den sprengfulle blæra. Noko hang der og kitla meg langs undersida av staken, nesten som eit smykke.

Eg såg ned og oppdaga at det var ein slags mjuk, gylden plugg i urinrøyret. Tuppen på pluggen hadde ei tynn gullkjede med knøttsmå lenkjer, og denne kjeda førde til ein liten ring som var pierca fast i den tynne strengen på undersida av kukhovudet. Ringen hang der og dingla, og frå ringen hang det to tynne kjede med eit søtt, lite, hjarteforma anheng kvar.

«Kva i helvete…??» utbraut eg, sprengkåt og pissetrengt som berre det. Mitt fyrste instinkt var å prøve å få av meg denne eksentriske fetisjpiercinga.

Det var då eg til mi store skrekk oppdaga at eg ikkje hadde verken armar eller bein. Eg var berre eit torso med ein vakker, gullglitrande kukpiercing som dreiv rundt i verdsrommet.

Eg vart fylt av ei kjensle av panikk, pirring og episk opphissing. Det kjendest ut som eg skulle kome kor tid som helst, og berre synet av ballane mine fekk meg til å krysse auga og lukke dei. Ballane mine var enorme, truleg dobbelt so store som dei var til vanleg. Det kjendest ut som eg ikkje hadde ejakulert på fleire månader – og no skulle det endeleg skje!

«Mmmm…!!» stønna eg til æva rundt meg i det orgasmen nærma seg.

Brått stoppa alt opp. Eit kraftig, uhyre herleg rykk sendte ilingar og ei intens kitling gjennom heile den lemmelause kroppen min. Brystvortene mine kjendest ut som dei skulle eksplodere, og noko i meg este. Eg klynka sårt i det eg opna auga igjen, like sprengkåt som før. Alt kitla noko vanvitig i lang tid etterpå.

Når ting roa seg litt igjen, prøvde eg å ta ei logisk vurdering av situasjonen. Eg hugsa at nokon slo meg ned på Fotballpuben, og det var truleg Frida som gjorde det. Den valdelege, mentalt ustabile fitta – faen ta det vesenet! No låg eg sannsynlegvis medvitslaus i ein ambulanse på veg til legevakta. Sidan dette (uforklarleg) var 2006, var legevakta framleis i sentrum, i motsetnad til ved Danmarks plass der den vart flytta på 2010-talet ein gong. Snakka vi kraniebrot og hjerneskade? Eg håpte ikkje det, for alle sa eg var so tjukk i hovudet!

Eg flirte i ekstase i det eg følte at kroppen min førebudde seg på nok eit orgasmeforsøk. Eg strekte og vrei på meg i det eg klauv nærare og nærare toppen.

So stoppa alt opp igjen. Det kom eit nytt rykk som sendte bølgjer av eufori gjennom meg. Igjen vart eg gripen av denne utruleg herlege esande kjensla. Eg opna auga i febrilsk galskap. Om dette skulle skje med jamne mellomrom, kom det fort til å bli litt monotont. Denne draumen måtte då ta slutt snart.

Det neste tidevervet brukte eg i ein tilstand der eg vart råka av den eine «nesten-orgasmen» etter den andre. Eg klynka, kniste og grein i det eg vart nekta klimaks igjen og igjen og igjen. Det vart ein æveleg runddans der eg flaut armlaus i verdsrommet. Det må ha vore denne jævla piercinga og urinpluggen som stoppa alt. Om eg berre hadde hatt fingrar, so kunne eg rive den ut og sprute og pisse ut i æva!

På eit tidspunkt såg eg på det som var igjen av kroppen min. Til mi ekstatiske forundring hadde eg fått puppar – dei strutta ut og brystvortene var på storleik med druer. Magen min hadde blitt rundt og feminin. Ballane mine hadde est ut og var på storleik med fotballar. Kuken min stod der og strutta i si gullglitrande prakt.

Og eg hadde ikkje eit einaste kroppshår. Fullstendig glattbarbert overalt, til og med i skrittet. Eg rakk ikkje filosofere særleg meir over dette mystiske tilfellet av alopeci, før eg vart kasta ut i nok ein «nesten-orgasme». Alt kitla og alt este.

Brått dukka det opp ei eismal blå stjerne i det fjerne. Etter kvart som eg dreiv nærare, såg eg at dette sovisst ikkje var noka stjerne.

Det var ei boble. Og eg meiner noko som såg akkurat ut som ei såpeboble, bortsett frå at den aldri brast. Der var ei glinsande hinne rundt alt det blå. Eg kjende at noko trekte meg i dei sprengjeferdige brystvortene og den søte, vesle piercinga rundt kukhovudstrengen. Kjensla var so herleg at eg nesten kom igjen.

Eg vart trekt gjennom hinna.

Eit blendande lys fekk meg til å klynke i forferdig.

Eg fann meg sjølv svevande over eit kupert landskap av noko som såg ut som enger. Noko kvitt og luftig, nesten som sukkerspinn, var over heile området. Eg sveva nærare denne merkelege vegetasjonen. Himmelen over meg var svart og dekte av raude «stjerner» (som eg no hadde mistanke om var bobler akkurat som den eg nettopp kom inn i).

«Mmmm…!!» stønna eg i det eg nesten kom igjen. Faen, kor pissetrengt og sprutetrengt eg var!

Då eg kom til hektene igjen, fann eg meg sjølv svevande over desse sukkerspinnblomane. Mine enorme ballar, mellomkjøtet og rævhòlet vart nådelaust kitla der desse blomane strauk so varsamt mot meg. Den eine «nesten-orgasmen» avløyste den andre. Slik heldt eg på ganske, ganske lenge.

Plutseleg dukka det opp eit objekt i horisonten langt, langt vekke. På grunn av den store avstanden kunne eg ikkje skilje detaljane, men etter kvart som eg flaut nærare, oppdaga eg at objektet rørte på seg. Fargen var bleik, akkurat som hudfargen på nokon frå Norden. Var det eit dyr eller eit menneske? Eg strekte sakte på meg i det eg vart kasta ut i ein «nesten-orgasme».

Snart innsåg eg at det var ei slags dame. Ho var på storleik med ein elefant, om ikkje større. Ho gjekk på alle fire. Det skulderlange håret hennar var mørkeblondt. Puppane hennar var nokre massive jur, magen var gigantisk og rumpa var svær og strutta patetisk i vêret. Ho fraus til i det dei blå auga hennar møtte mine, ballongkjakane hennar var tomatraude. Ho klynka skjemd og prøvde å dekkje seg til – utan å lykkast, naturlegvis.

Det var Denise!

Berre fjeset hennar, som var trillrundt, gjorde at eg kjende ho igjen i det heile, for resten av kroppen var rett og slett… grotesk. Ho hadde utvikla seg til eit firbeint vesen; armane hadde blitt om til frambein med mjuke puter under, akkurat som ein såg hjå elefantar – det same hadde truleg skjedd med bakbeina. Rundt halsen hadde ho ein tjukk gullring. Frå halsringen hang det to tynne gullkjeder med små lenkjer (same slags lenkjer som pynta kuken min), og desse lenkjene førde ned til brystvortene. To gullringar hang og dingla frå brystvortene. Frå brystvortene hang det nokre andre gullkjeder som førde ned til ein ring i navlen. Og frå der igjen førde ei eismal kjede ned til ein stor gullring som heldt dei oppsvulma, glinsande kjønnsleppene saman. Kvar del av kroppen hennar var oppsvulma langt forbi kva som var fysisk mogleg i det verkelege liv. Auga hennar skein av urgammal trong.

«Åh herregud, kva har skjedd med deg, kjære…??» spurde eg i medynk.

«Ikkje sjå på meg, ver so snill…!!» kom det frå skapningen. Stemma hennar var uvanleg djup, truleg fordi ho var so svær. Ho strekte på den enorme elefantkroppen sin.

«Eg kan ikkje ta auga mine frå meg…!!» stønna eg medan eg strekte patetisk på meg. – «Du er eit monster…!!»

«Eg veeeeit…!!» stønna ho i det ho bøygde hovudet bakover og lukka auga. Eg gjorde det same. Vi opna auga og såg på kvarandre, like kåte og trengde som før.

«Kor lenge har du vore her…??» spurde eg medan eg svevde rundt ho for å sjå meir på kroppen – eg trudde nesten ikkje mine eigne auge.

«Lenger enn du trur, Einar…!!» stønna ho med si djupe stemme.

«Kvifor er fitta di stengt igjen av ein ring…??»

«Du vil verkeleg ikkje vete det…!!» Ho stønna, eller rauta, som det høyrdest meir ut som. – «Ver so snill…!! Eg må bevege på meg…!! Å stå i ro gjere det berre verre…!! Eg er sooo, sooo, sooo pissetrengt, og eg har vore det sooo, sooo, sooo lenge…!!»

«Greitt, vi får sveve i lag…!!»

«Klyv oppå meg…!! Eg har fire bein, so eg kan gå fortare…!! Du berre svevar sakte i lufta, og det har eg ikkje tolmod til…!! Eg er lei meg, Einar, men slik er det berre…!!»

«Greitt…!!»

Eg svevde opp til ryggen hennar, som må ha vore tre meter over bakken, og sette meg på korsryggen. Huda var særs mjuk og varm, og dei digre ballane fungerte som puter. Kuken min strutta opp frå toppen av dei.

Akkurat då dukka det opp ei tynn gullkjede med små lenkjer og festa seg i kukringen min. Kjeda festa seg i sin tur rundt halsringen hennar. No var eg fanga, og berre kjensla av det fekk meg til å nesten kome igjen. Det gjorde Denise òg, eg høyrde ho stønne særs djupt. So kom den herlege rykkja og den intense kitlinga.

Ho byrja å gå. Den tynne gullkjeda hang der og dingla, og fekk ringen min og anhenga til å dingle mot og kitle staken min.

«Eg er so pissetrengt, eg held på å eksplodere…!!» stønna eg der eg sat og vrei på meg.

«Du lyt berre venne deg til det…!!» laud den djupe stemma hennar. Vibrasjonane forplanta seg gjennom dei enorme ballane mine og den hypersensitive, æveleg erigerte kuken. – «Ein million års tid, som berre er ein drope i havet her, so vil du nok ikkje berre vere vant med det, du vil elske det…!!»

«Herregud, eg eksploderer…!!» stønna eg i det vi begge fekk nok ein «nesten-orgasme».

«Velkomen til æva…!!» kom det frå den enorme kroppen då vi landa.

**

Vi levde i augneblinken, for den var alt som eksisterte på ein stad som dette og i ein tilstand som dette. Den eine «nesten-orgasmen» avløyste den andre, vi var håplaust fanga i denne sjølvforsterkande syklusen. Vi hadde inga fortid og inga framtid. Vi var berre desse sakte esande skapningane som desperat hamra på porten til Orgasmehimmelen. Ingen av oss kunne kome, og ingen av oss kunne pisse.

Etter kvart byrja eg å like denne situasjonen meir og meir. Det kom eit punkt i dette havet av tid då eg elska denne utruleg frustrerande kjensla av å skulle eksplodere. Gamle spøkjelse frå fortida plaga meg ikkje meir. Alt eg kunne føle var den enorme, sprengfulle blæra, den ustanselege kitlinga frå kukornamentet mitt, dei enorme, sprengjeferdige ballane og den struttande, sitrande, kitlande kuken.

På eit tidspunkt såg eg ned på min arm- og beinlause kropp. Puppane mine var enorme og strutta so vent. Oi. Det såg ut til at noko hadde pierca brystvortene mine med vakre, glitrande gullringar, og det hang ei tynn gullkjede frå eine ringen til den andre og dingla. Midt på kjeda hang der eit søtt, lite, hjarteforma anheng som kitla den særs kjenslevare huda på magen min. Eg kniste som ei lita jente i det eg nesten kom igjen.

Nokon her inne hadde det moro med oss, kunne det sjå ut som. Eg lurte på kven.

Den svarte himmelen med dei raude boblene over oss verka like endelaus som enga med sukkerspinnblomane. Dette var vårt fengsel. Dette var vår heim. Dette var vår æve. Eg elska denne staden – eg ville aldri ut herifrå igjen! Legane på legevakta kunne berre våge å vekkje meg opp – då skulle eg saksøkje Helse Bergen!

Brått byrja vi å bevege oss i oppoverbakke. Sjølv om vi kom til ein og annan bakke i dette lett kuperte terrenget, hadde vi aldri før møtt på ein so bratt bakke. Eg strekte kroppen min tilbake, noko som fekk dei gullglitrande puppane mine til å stå endå meir ut i si esande prakt. Vi kom til toppen av ein svær haug som var mest som ein ås. Der såg vi noko som fekk oss til å stoppe vår vandring for fyrste gong på ufatteleg lang tid.