Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er oppdikta. Sjå òg «Stygge hekserikonsekvensar», publisert 19.juli 2025.

Den fyldige filippinske hushjelpa Rosalyn står og ser i vindauget i det den kvite Volkswagen Caravellen forlèt Tenkjestraumen. Bak rattet sit Cilje, den nyaste «tredje-piken», medan Victoria sit i passasjersetet. Bak dei sit Line og Karl. Alle er kledde i svarte kjolar, inkludert vår «mann». Lammearmbanda glitrar vakkert mot den bleike huda hans, og syt føre at han ikkje kan røre ein muskel i den herleg sitrande og kitlande kroppen. Kuken hans lagar eit søtt, nusseleg speidartelt der han sit, og han er som vanleg på randa av ein sårt trongen eksplosjon. Kjensla er av ei anna verd.

Cilje trakterer den store bilen gjennom den lange, smale, ekle tunnelen som skil Tenkjestraumen frå den verkelege verda. Omsider kjem dei ut på andre sida og glir nedover bratthenget mot hovudvegen, fylkesveg 57, sjølve bindeleddet mellom Sognefjorden og Knarvik (den gamle hovudvegen sørover før vegen gjennom Romarheim til Oppedal kom). Sola skin frå skyfri himmel, og temperaturane nærmar seg 30. Snart kjem dei inn på nemnde hovudveg, som tek dei sørover mot Knarvik, den kommunale inkompetansens hovudstad.

Karl sitt vakkert sminka steinansikt skin i all si bleike prakt, og solbrillene beskyttar dei fullstendig urørlege auga mot det skarpe sollyset. Han er fanga i si vedunderlege verd, og ein stadig mindre del av han ønskjer å sleppe fri. Samstundes sender han eit mentalt stikk til sjefen sin Inger-Lise, som ikkje ser ut til å ha lagt to pinnar i kors for å redde han. Veit ho i det heile teke at han er fanga? Eller veit ho det, men har berre avskrive han som eit tap og tilsett ein ny? Han flirer i sitt boblande sinn. Lykke til med å finne ein som han; i motsetnad til helsefagarbeidarar, går det ikkje tretten på dusinet av Karl Heldal!

Hagelsundbrua skil Knarvik frå Flatøy, øya som ligg mellom Knarvik og Bergenshalvøya. Like før rundkøyringa blir den kvite Caravellen brått vinka inn av ein hestehalebetjent. Dei stoppar på ein liten parkeringsplass der det står ei rekkje bybussar parkerte.

«Oi, kva skjer no…??» spør den sinnssjukt opphissa Cilje med si søte jentestemme og endå søtare Rogalandsdialekt.

«Ein heilt vanleg kontroll, kjære,» seier Victoria med si djupe jentestemme. «Sikkert promillekontroll. Det er jo laurdag morgon, ‘dagen derpå’ for mange dødelege fyllesvin.» Ho flirer mektig der ho sit.

Cilje trykkjer ned vindauget med ei lett skjelven hand. Hennar gull- og sølvglitrande bryst eser i det ho trekkjer pusten. Magen held på å sprengje av nervøse sommarfuglar.

«God morgon,» seier politiblondina. «Førarkort og vognkort, takk.»

«E-er det noko gale?» spør Cilje med ei skjelven stemme.

«Berre ein vanleg rutinekontroll,» seier politidama medan Cilje gjev ho førarkortet. Victoria stikk diskret til ho vognkortet. Politidama ser på begge dokumenta, før ho kastar eit blikk inn i bilen. «De er staseleg kledde. Skal de på ei heksemesse, eller noko sånt?» Ho flirer før ho gjev Cilje tilbake førarkortet og vognkortet.

«V-vi er ikkje hekser…!!» seier Cilje og vrir engsteleg på seg.

«Det var ein spøk,» seier politidama, før ho kastar eit nytt blikk inn i bilen. «Alt i orden der bak?»

«Alt i orden, betjent,» seier Line med si lyse jentestemme.

Politiblondina kastar eit blikk på den vakre brunetta med steinansikt og vakker perlechoker. Karl kjem nesten igjen der han sit. Dette er helvete og himmelriket på éin gong.

«Eg reknar med du er edru, Cilje,» seier til slutt politidama, før ho tek fram eit visst apparat som er mange fyllekøyrarar sin store skrekk. «Blås i denne tuten til eg seier stopp.»

Dei store puppane til Cilje ser ut som dei skal eksplodere i det ho trekkjer pusten. So blæs ho so søtt og hardt. Line dekkjer til munnen sin og flirer stille. Victoria har eit overberande, høgverdig smil i det bleike ansiktet.

«Klin edru,» seier politidama, før ho nikkar til dei. «Køyr forsiktig. Og drikk mykje vatn. Det er meldt 35 grader i dag. Visstnok Bergensrekord.»

«T-takk…!!» seier Cilje i det ho med søt dyktigheit trakterer Caravellen ut på vegen. Snart glir dei over Hagelsundbrua, som står der hjelpelaust og skrevar over sundet. Ho kan aldri sleppe unna.

«Du såg ut som du skulle drite deg ut!» utbryt Victoria. «Skulle tru vi hadde eit lik og 20 kilo heroin gøymt i bilen!»

«E-eg likar ikkje politi…!!» seier Rogalandsjenta og vrir på seg.

«Det gjer ikkje vi heller, men dei er eit naudsynleg vonde i dagens ‘multikulturelle’ samfunn,» seier Line. «Slapp av, Cilje! Om politiberta hadde prøvd å arrestere oss, hadde ho møtt ein lagnad verre enn dauden. Vi er jo hekser.» Ho flirer stille, men kraftfullt.

Karl held på å kome igjen og igjen der han sit. So nervøs som Cilje var, forbausar det han at politidama ikkje vart mistenksam. Kanskje likar slike damer å setje seg i age. Det er vel ein grunn til at desse mennesketypane blir politi og ikkje, til dømes, gatefeiarar.

Ei stund seinare glir Caravellen med dei svartkledde forbi Bryggen i sentrum. Hamna er smekkfull i båtar, og so mykje folk at ein skulle tru det var 17.mai. Cilje stoppar på busstoppet ved Torget, og Line tek lammearmbanda av føtene til Karl slik at han atter ein gong kan røre kroppen og auga (armane og tunga er som vanleg lamma). I ein herleg uverkeleg døs blir han ertent dytta ut av bilen, og finn seg sjølv på fortauet saman med Line og Victoria.

«Kom og hent oss klokka seks,» seier Line. «Reis rett tilbake til Tenkjestraumen. Rosalyn treng hjelp til å vaske huset og det kjæraste vi eig. De kan fint vaske Erika og Tara Louise òg, for dei luktar temmeleg kraftig.»

«J-ja, naturlegvis…!!» seier sprengkåte Cilje i det ho vrir seg bak rattet. Snart køyrer den kvite bilen tilbake forbi Bryggen.

«Jaaa, Karla, då har vi heile dagen i sentrum,» seier Line i det ho og Victoria tek hendene hans. Dei byrjar å gli gjennom dei folketette gatene. Temperaturane har bikka 30 med god margin – det kjem til å bli ein kokvarm og jævleg dag. «Det er neimen ikkje ofte vi er i sentrum.»

«Vi er eigentleg ikkje bydamer,» seier Victoria. «Heller ikkje byhekser. Vi likar oss best på landet. Og på Lagunen.»

«Åh, eg elskar å reise til Lagunen,» seier Line. «Eg må vel vere den einaste i landet som blir seksuelt opphissa av handlesenter.»

«Du er nok den einaste heksa som blir det,» seier Victoria. Ho kjærteiknar det gullglitrande handleddet til Karl. «Korleis går det med deg, kjære? Likar du merksemda? Likar du alle blikka?» Ho kviskrar inn i øyret hans. «Likar du å vere på utstilling?»

Karl kjem nesten atter ein gong.

«Eg tolkar dette som eit ja,» seier Victoria og kyssar han lett på den perleglitrande halsen.

Dei svevar gjennom ein endelaus sjø av blikk. Dette kjem til å bli ein herleg lang dag i solsteiken!

*

Cilje parkerer Caravellen inne i løa på andre sida av tunet. Det bleike ansiktet til Rosalyn lyser i vindauget like ved sida av ytterdøra til det eldgamle huset. Cilje trippar over tunet, so håplaust oppgira og opphissa at ho held på å gå i lufta. Ho bit seg lett i leppene i det ho opnar døra og går inn i det kjølege huset – sjølv midt på heitaste sommaren er det kjøleg her inne. Dette huset er bygt for å stengje inne og beskytte. Rosalyn står der framfor ho og strekkjer og vrir på seg – ho kan heller ikkje sleppe unna verken denne staden eller seg sjølv.

«Vi har fått i oppdrag å vaske A, Erika og Tara Louise…!!» seier Cilje i det ho heng bilnøkkelen på ei lita nøkkeltavle på veggen i vindfanget. «Då har vi i det minste noko å gjere på…!! Då slepp vi å brenne inne med all energien vår…!!» Ho flirer desperat, auga er svarte og lyser av botnlaus kjæte.

Rosalyn kan ikkje seie eit ord, sidan tunga hennar er lamma av den skumle magien til heksene. Ho nikkar underdanig. Dei mange smykka deira klirrar og raslar herleg i det dei trippar ned den bratte trappa til kjellaren. Rosalyn låser dei inn i det bekmørke rommet, og Cilje tenner faklane på veggane. Dei tre faklane kastar lys over situasjonen: Erika og Tara Louise sit i kvar sin komfortrullestol, urørlege som statuar, og ser rett bort på A, som ingenting anna enn ein kvit, jomfrueleg silkeduk skjuler manndommen til.

«Åh, kor dei luktar…!!» utbryt Cilje. «Vi må definitivt vaske dei…!! Heiane, eg kan knapt andast…!!»

Den utruleg tunge lukta av kjønn held nesten på å kvele dei to slavane. Dei sitjande damene blir avkledd. Rosalyn byrjar å vaske Tara Louise frå topp til tå, medan Cilje byrjar å vaske avmektige Erika. Sjølv den sterke såpa greier knapt å overdøyve lukta av kjønnsorgan som vil ingenting anna enn å eksplodere. Kjønnsleppene til dei to damene er so oppsvulma og glatte at dei knapt kan opnast. Steinansikta er raude som overmogne tomatar. Auga er beksvarte. Synda er botnlaus.

Når damene er nyvaska og påkledde, snur Cilje og Rosalyn seg mot A, denne menneskelege mannestatuen. Den blonde hestehalen blir halden fanga av det rosa hårbandet. Perleøyredobbane glitrar på kvar side av dei store kjakane. Dei mange smykka skin like intenst som dei isblå, stirande auga. Han sit der hjelpelaust på utstilling som han har gjort i fleire mannsaldrar.

«Åh, han er so vakker…!!» stønnar Cilje med ei lett skjelven stemme i det ho stryk lett over den eine perleøyredobben hans.

Rosalyn fjernar det kvite silkelakenet og lukta av kraftig kjønn slår imot dei. Begge står og gispar og brekk seg – samstundes. Cilje viftar seg framfor den søte, katteaktige nasen:

«Såpe og vatn…!! Såpe og vatn, for Guds skuld…!!»

Kjakane til A blir raudare og raudare medan dei to vaskar den bleike, formfulle kroppen hans. Testiklane er enorme, truleg på storleik med fotballar, og har ein sjukeleg blåfarge som nok vil få lesaren til å vri på seg i ubehag (?). Rosalyn står på kne framfor han og masserer ballane medan ho med profesjonell iver vaskar i veg. Den sjuklege blåfargen forsvinn litt etter litt. Kuken står rett ut i all si struttande, svulmande prakt. Ein lang, gjennomsiktig stråle av smørevæske dryp sakte ut av urinrøyret og dannar ei usømeleg bru heilt ned til golvet. Rosalyn tørkar forsiktig vekk dette tissemannslevet. Rosalyn handterer dette ubrukte organet med største varsemd og respekt. Fleire usømelege bruer dryp sakte ut av det fullstendig lamma urinrøyret. Staken dirrar. A er nesten mørkeblå i ansiktet. Auga er svarte som polarnatta. Ho landar til slutt ein ny, kvit silkeduk over kjønnet hans. No kan han halde fram med å sitje der og lengte og verkje medan han blir tvinga til å glane på to vakre damer han aldri kan få.

Faklane døyr, døra lukkar seg, mørket seinkar seg. Deira intense tresemd får atter halde fram uforstyrra.

Knallraude Cilje og Rosalyn trippar opp trappa til sitt kjølege fengsel på overflata. Klokka er berre tolv. No er det på tide å vaske huset, for noko må dei jo bruke energien sin på. Medan damene koker og brenn i Tenkjestraumen, gjer «Karla» det same der han trippar gjennom dei folketette sentrumsgatene. Han er på utstilling, han blir vist fram – og han kan ikkje sleppe unna.