Dette er ei novelle. Alle personar, hendingar og dronar er oppdikta.

Det er laurdag føremiddag klokka elleve. Regnskyene ligg blytunge over Bergen sentrum, og konstant yr kjærteiknar gatene og gjer dei blanke, våte og depressivt inviterande. Ein heil gjeng uflidde herremenn og damer står trippande utanfor utestaden Folk & Røvere i koselege Skostredet. Dei skjelv lett i nevane og kastar lengtande blikk mot mørket innanfor døra. Skal dei ikkje opne snart?

Eit kollektivt sukk av lette går gjennom dei då dei ser ein spøkjelsesliknande skapning dukke opp frå kjøkkenet bak disken. Snart blir lyset tent i lanternene som heng langs veggane. Langs golvet nærast svevar ei viss hasjaugeblondine, kledd i ein mørkegrå kjole som avslører at ho er lite anna enn ei fjøl med eit hol i. Dei mange smykka med diverse okkulte symbol glitrar dovent mot den likbleike huda. Armbanda raslar langs dei tatoverte armane. Sølvøyreringane kjærteiknar dei magre kjakane.

Døra blir låst opp med eit knepp, og ho nikkar til dei med ei stiv maske av lønnsslave-fatigue. Ho treng pengane og dei treng alkoholen. Dette er med andre ord ein situasjon der alle «vinn».

Gjestene, fem menn og seks kvinner, stiller seg opp ved bardisken. Bartenderblondina går i gang med å tappe to halvliterar til kvar. Erfaringsmessig forsvinn den fyrste halvliteren alltid i ein fæla fart. To glas med brunt brennevin per snute blir òg servert. Dette tek brodden av den verste fyllesjuka og abstinenssymptoma. Snart er stemninga langt rolegare, og gammal David Bowie kan atter ein gong dunke ømt og kjærleg i veggane.

Ein av mennene har med seg dagens BT. Det er tid for propaganda og bysladder.

«Hmm, Trump er forbanna fordi han ikkje fekk Nobels fredspris,» seier karen og gnir seg på si skjeggete hake. «Han har tenkt å sende Nasjonalgarden til Oslo og daske Nobelkomiteen på rumpene deira.»

«Dei er ikkje dei einaste som treng å bli rumpedaska,» seier kompisen hans. «Dei kan fint ta seg ein tur innom Stortinget òg.»

«Dei kan ta ein rumpedaske-turné blant alle maktas høgborger i Oslo-gryta,» seier ein tredje fyr. «Jævla landssvikarar som øydelegg landet vårt.»

«Hei, folkens, det er litt for tidleg å ta politiske diskusjonar,» seier blondina med si håse stemme frå sitt fengsel bak bardisken. «Vent til etter tolv.» Ho faldar hendene sine som om ho tryglar dei.

«Greitt, sorry.» Mannen med avisa reiser hendene i ein beklagande gest. Blikket vender seg mot avisa igjen. «Hmm, nok ein drone har laga frykt og faenskap. Denne gongen mot ein flokk barnehageungar i Åsane.»

«Dronane er som brunsniglar,» seier kompisen hans. «Dei er overalt, og det verkar som om det berre blir fleire og fleire av dei.»

«Ja, akkurat som alle Mohammed-ane som snik seg inn i landet dagleg,» seier den tredje karen. Bartenderen kremtar myndig bak disken. «Sorry, sorry. Ingen politikk før etter tolv. Got it.»

«Skal tru kor alle dronane kjem frå,» seier mannen med avisa. «Kven sender dei, og kvifor?»

«Det er eit mysterium vi må nøste opp i.» Kompisen kastar eit blikk over skuldra mot blondina i baren. «Etter tolv, lyt eg få presisere.»

Ute i gata surrar folk forbi, både med og utan føremål. Ut av folkemengda dukkar det opp eit temmeleg ungt par med to småjenter på slep. Dei spankulerer verdsvante inn på Folk & Røvere, der bartenderblondina helser på dei med eit verdstrøytt, halv-frekt smil.

«Two beers,» seier mannen på britisk engelsk. «And two Coca Colas for the kids.»

Blondina svevar over til ølkranane og byrjar å tappe. Dette er to av hennar funksjonar i denne verda. Den andre er å vere sexdokke for resten av personalgruppa – og eit ukjent tal «aksjonærar». To øl og to glas med cola landar på disken. Det britiske paret og ungane går bort til sofaen i andre enden av lokalet. Barna byrjar å teikne i ei blokk dei har med seg. Mannen og dama tømmer i seg halvliteren urovekkjande raskt. Klokka er kvart over elleve om dagen.

«Det uvêret som herja sist helg, Amy, har gjort stor skade i nabolaget,» seier ei av dei hardt medfarne damene. Ho har vore ute fleire vinternetter enn det er stjerner på nattehimmelen, og er over snittet velbevandra i Bergens uteliv og underliv. «Vi har ikkje gatelys, og ingen av dei halvkriminelle sluskane av nokre naboar gidd å ha på utelyset om nettene. Eg må føle meg heimatt frå busstoppet.»

«Huff, ja, Amy herja heime hjå meg òg,» svarer venninna hennar, som har halde ut galskapen til denne sæddunstande gateskjøkja sidan tidleg 1980-tal. «Pergolaen til naboen bles av verandaen hans og ramla ned i hagen vår. To hagestolar og eit bord er øydelagde. Naboen nektar å betale oss erstatning.»

«Er det mogleg?» Dama ristar på hovudet so dei store bimbo-gulløyreringane dinglar. «Du lyt ta hemn. Rip opp bilen hans eller sprut superlim inn i låsen på bildøra.»

«Han har ikkje lenger bil.» Dama trekkjer på dei nakne skuldrene. «Vegvesenet tok lappen frå han etter at han køyrde 138 kilometer i timen i 30-sona. Dei konfiskerte òg bilen hans etter at han skjelte ut hestehale-politidama og hennar like kvinnelege (og hestehale-berande) kollega.»

«138 i 30-sona? Korleis er det mogleg? Det er då som regel fartsdumpar der.»

«Folk får til det meste om dei går inn for det.» Ho tek ein lang slurk av ølen sin, hennar einaste skjold mot ei verd som nådelaust tingleggjer ho.

«Bæsj på trappa hans, då. Han har vel framleis ei trapp?»

«Kanskje… Kanskje. Eg trur faktisk eg spydde på trappa hans i førgårs. Det vart litt for mange Irish Coffee her.»

«Godt jobba, jenta mi!»

Akkurat då byrjar dei to småjentene å krangle høglytt med kvarandre. Foreldra har allereie kjøpt seg ein ny halvliter, som dei har drukke nesten heile av. Dei gjer lite eller ingenting for å dempe ungane.

Brått, ut av det blå, byrjar den eine jenta å støyte underlivet sitt mot veslesystera. På avstand ser det ut som dei agerer ståande samleie. Hendinga er sjokkerande og får alle til å gispe av sjokk og avsky. Denne gongen reagerer foreldra, og ber med sprutraude kjakar ungane om å gje seg.

«Fuck you, daddy!» seier den eine jenta, som knapt kan snakke reint. Minstedottera viser finger til mora medan storesystera «tek ho» bakfrå.

Bartenderblondina kjem tydeleg agitert bort til dei og peiker på døra med ein dirrande peikefinger. Dei får beskjed – på akseptabel skuleengelsk – å kome seg til helvete ut. Visse typar åtferd høyrer ikkje heime på ein offentleg stad. Med bøygde nakkar dreg foreldra med seg dei trassige ungane og forsvinn ut i det endelause yret.

«Hmm, nokon har tydelegvis spionert på foreldra om kvelden,» seier ei av damene, grav alvorleg. «Det blir nok Barnevernet på dei innan året er omme – om dei då hadde vore nordmenn. Kva Barnevernet gjer i England, har eg ikkje lyst til å vete.»

«Stikkordet her er pakistanske grooming-gjengar,» seier mannen med avisa.

«Siste åtvaring!» glefsar bartenderblondina. «Klokka er berre halv tolv! Éin politisk kommentar til, mister, og du kan kjøpe resten av ølet ditt på Rema 1000 (til ein langt billegare penge)!»

«Greitt, greitt, sorry, sorry,» nærast tryglar den lettare skjelvne karen.

Plutseleg svevar der ein drone inn i lokalet. Alle frys til der dei sit. Bartenderdama står der som ein vitskremd statue medan hasjauge-blikket hennar følgjer denne svevande skremmedingsen. Dronen stoppar ved baren og mønstrar dei mange flaskene bak disken.

«Ein Ægir IPA,» lyd ei stemme frå dronen.

«V-vi serverer ikkje dronar her,» seier bartenderblondina bestemt med ei stemme som skjelv.

«Seriøst?» Dronen vender «hovudet» sitt på skakke, og kameraet zoomar inn på dama, nærare bestemt den djupe, smykke-glitrande kløfta hennar. «Ein kompis av meg fekk servering her seinast i går.»

«D-det stemmer, men kompisen din laga bråk og kvalme.» Bartenderdama prøver fånyttes å dekkje seg til. «Vi måtte bortvise han, og til slutt få hjelp av ein vektar og to politibetjentar å få han fjerna frå lokalet.» Ho peiker på døra. «Vennlegast forlat denne puben. Her får du ingenting.»

«Dette finn eg meg ikkje i. Eg kjenner folk. Eg går rett til avisa med dette.»

«Lykke til.» Eit syrleg smil.

Med uforretta sak summar dronen ut av lokalet, og fer i retning Rema 1000 på hjørnet. Stemninga i lokalet er no anspent og prega av uro.

«Vi får… Vi får håpe den ikkje kjem tilbake,» seier bartenderen og vrir lett på seg bak disken. Ho kan aldri sleppe unna.

Klokka er på slaget tolv.

«Greitt, då kan vi byrje å snakke politikk,» seier mannen med avisa. Ein ny runde øl og brunt brennevin blir servert, og samtalane vidare eignar seg ikkje på trykk.