Av Richard Kelly, Brownstone Institute. Omsett og noko forkorta av saksyndig.

På morgonturen med hunden min gjekk eg forbi ei familiesamling. Stien eg gjekk på går langs stranda mellom ein parkeringsplass og sanden. Frå rundt 10 meters hald kunne eg sjå ein far og ei mor, to ungar i tenåra eller tidleg i 20-åra, og ein gammal, skrøpeleg hund som vart kost med av faren, boren nokre meter frå bilen, over stien og deretter lagt ned på det vesle av gras som var på sanddynene.

Var dette hunden sin favorittplass? Sola skein og familien var i le av klippa, skjerma frå vinden. Sjøen var roleg.

Innan eg innsåg kva som skjedde var det for seint å skifte kurs eller å unngå å gå mellom dei. Eg hasta meg vidare med min eigen kvelp, energien og nyfikna hans stod i skarp kontrast til dei langsame, smertepåverka rørslene til den gamle hunden som blinka mot sola og reiste snuten mot lukta av havet. Kanskje ikkje i dag, men snart, vil den gamle hunden ha ein siste tur i bilen.

Desse augneblinka av fed, samhald og verdigheit var dyrebare. Eg vart svært rørt og sette meg på ein benk rundt hundre meter unna for å be ei bøn for familien og hunden.

Verdigheit er eit konsept som ikkje ser ut til å gå igjennom hjå våre herrar. Sjølv om dei hadde fungert, og spesielt om dei ikkje gjorde det, var munnbind ei overgrep mot verdigheit. Det å nekte ei behagande omfamning eller eit kyss frå ein nær og kjær gjorde det å døy med verdigheit mykje tyngre. Invasjonen av snerrande, arrogante, mobbane tyrannar inn i stovene våre kvar kveld gjorde verdig åtferd til ein test av viljestyrke og tolmod.

Det ekstraordinære kavet i dei siste tre åra er, på overflata, i ferd med å ebbe ut. Men understraumane er sterkare enn nokosinne, og dreg oss lenger vekk frå verdigheita som brukte å vere ein del av dagleglivet, våre møte med andre, våre institusjonar, våre nasjonar.

Den algoritmiske sensuren og sjølvsensuren vi utfører i våre nøye påtenkte samtalar med venner og kollegaer går til åtak på verdigheita til forhold generelt, og vennskap spesielt. Der er visse ting vi ikkje kan seie, ikkje kjem til å seie, er redde for å seie, spesielt dersom nokon kjære kan høyre eller lese dei. Ironisk nok ville noko sjølvsensur vore fint frå dei som trudde det var passande å mobbe, plage og skuldtynge dei som ikkje ville late seg tvingast til å bli injisert med eit eksperimentelt heksebrygg i staden for å bli ekskludert frå samfunnet.

Den unngåande naturen og tåketalen til våre institusjonelle representantar held fram i full fart, der dei sver før eit val at dei ikkje skal gjere endringar i skattereglane, berre for å månader seinare gjere det motsette. Det var alltid slik; det er urimeleg å forvente at dette trekket i demokratiet vårt vil vere i framtroppen av ei gjenoppliving av tillit. Politikarane har ofra si eiga verdigheit på makta sitt alter.

Sameleis har dei sokalla helseekspertane, som står og hevdar kor ufeilbare dei er medan dei påtvingar restriksjonar som er i strid med menneskeleg verdigheit og menneskeliv. Statsmessig ser Victoria ut til å vedta lovverk som obligatorisk vil dele personlege helse-«data», utan alternative val. Den eldgamle leveregelen om at medisinsk informasjon var den mest private og intime delen i alt dette blir feia vekk framfor auga våre.

På det nasjonale nivået, i Australia og rundt om i verda, vil dei føreslegne endringane til WHO-traktaten føre til at heile nasjonar underkastar seg ein global plan, gjev avkall på ansvar og gjer ideen om nasjonal suverenitet, og dermed nasjonal verdigheit, fullstendig avleggs.

Endå meir utspekulert går ein bakvegen inn i vår kulturelle forståing om kva det vil seie å vere eit individ med handleevne, ansvar og autonomi. Her er eit utdrag frå produkterklæringa som kom med mi siste rekning frå innbuforsikringa:

«På side 28 under avsnittet ‘Ting vi ikkje dekkjer’ slett ekskluderinga ‘Smittsam sjukdom’ og erstatt med:

Kvart eit tap, skade, krav, kostnad, utgift, juridisk ansvar eller annan sum, direkte eller indirekte som oppstår ut av, eller kan tilskrivast, ein Smittsam sjukdom eller frykta eller trugselen (ekte eller oppfatta) av ein Smittsam sjukdom.»

So forsikringsselskapet mitt vil ikkje dekkje «kvart eit tap… som oppstår ut av… frykta… for ein Smittsam sjukdom.»

Kva i all verda seier denne klausulen? Kva slags moglege omstende kan få forsikringsselskapet til å påkalle denne klausulen for å nekte å utbetale eit krav? I alle tilfelle er frykt, som sodann, bakt inn i denne kontrakten som eit fullstendig føreseieleg vilkår eller haldning som nokon kan ha – og dersom eit krav oppstår fordi nokon var redde, er kravet unngåeleg. Til sjuande og sist har forsikringsselskapet vårt vedgått at Frykt er eit tilheng til kulturen vår, og dei ønskjer ikkje å måtte betale for det. Frykt og verdigheit kan ikkje eksistere saman.

Den gode nyheita er at ingen, ikkje ein supermarknad som krev «vaksine» for å kunne halde fram i jobben, ikkje ein statsminister som siklar over at ein skal lage statue av vedkomande fordi han/ho har sete ved makta i 3000 dagar, ikkje ei bølle som forkler seg som ein politimann som går fullstendig ustraffa vekk frå ei rettssak, kan ta vekk verdigheita til ein person, same kor mykje dei ønskjer det. Til sjuande og sist er det noko ein personleg har, som berre kan fritt utvekslast, og berre teke tilbake for ein enorm pris.

Kva får vi då ut av resten, vårt «samfunn», vår nasjon, vår kultur? Er det på tide å, kjærleg, plukke det opp og leggje det på eit teppe i sola, og som familien på stranda stryke hovudet på det medan vi seier farvel i tårer?

Kan den vennlege, gamle sola vekkje opp demokratiet vårt? Eller vil vi i sorg ein dag finne ein ny kvelp og trene han opp i verdigheit?