Følgjande historie er fiktiv og er meint som eit døme på korleis makthavarar med vondsinna intensjonar kan bruke folks desperasjon til å øydeleggje stabiliteten i samfunnet og forårsake kollaps, opptøyar og politisk uro.

Det var nøyaktig midnatt i den vesle klynga av falleferdige rønner midt ute i ørkenen. Ut av eit av dei husa dukka der opp ei svarthåra dame i slutten av 20-åra. Ho hadde på seg ein lysebrun kjole som matcha fargen til det steinete, ugjestmilde landskapet. Eit gyllent sølvsmykke med eit kors glitra mot den lysebrune huda hennar. Ho bar med seg tre små barn, som alle søv djupt. Ein var festa i ei beremeis på ryggen hennar, den andre i ei anna beremeis på framkroppen, og den tredje (som var den minste) bar ho i armane. Føtene hennar var nakne, so ho trippa varsamt gjennom landskapet på lette bein. Det tok ikkje lange tida før dei få lysa i denne knøttsmå, gudsforlatne landsbyen forsvann. Det var nymåne, so berre stjernene var der for å lyse opp vegen for ho. Ho forsvann inn i den iskalde ørkenen.

Kvifor ville ei dame ta med seg barna sine og vandre av garde midt på svarte natta? Verda var full av spørsmål som skreik etter svar, men dei svara vart nesten alltid nekta på det kaldaste. Der eksisterte mektige, vonde menneske med massive rikdommar, som hadde alt å vinne på å undertrykkje sanninga. Hadde ho forlate fattigdom og ein mishandlande ektemann?

Etter å ha gått utan ein einaste pause i noko som kjendest som halve natta, såg dama silhuettar langt der borte. Dei møttest snart. For fyrste gong sidan ho forlét den ynkelege slummen, stoppa ho. Det viste seg at desse skuggane tilhøyrde andre damer. Dei hadde svart hår og lysebrun hud nett som ho. Ei av dei bar på ein gutebaby, medan den andre knapt var ute av tenåra.

Alle var dei berrføtt. Ingen av dei var gravide.

«Vi har vandra halve natta,» sa den yngste dama med ei tynn jentestemme. «Kor langt er det til bussen?»

«Vi må gå i heile natt,» sa den fyrste dama med dei tre borna.

«Ja, det må vi,» sa den tredje som hadde gutebabyen. «Men vi må vere svært stille, so vi ikkje vekkjer barna våre.»

«Eg skal vere stille som ei mus,» sa den fyrste dama. Dei kviskra stille saman. «Eg heiter Anabela.»

«Eg er Tanis,» sa dama med gutebabyen.

«Eg er Dupeeka,» sa den yngste dama.

Dei tre damene byrja å bevege seg gjennom den svarte, iskalde ørkennatta. Stundom hakka dei tenner so hardt at dei klynka som små, torturerte mus. Etter noko som kjendest ut som ei æve, vart monotonien endeleg broten av dei fyrste svake solstrålane til nok ein brennheit og svidd dag i ein av dei heitaste regionane i verda. Den raudlege sola steig over dei ufruktbare åsane. På avstand vart der synleg ein liten parkeringsplass med ein kvit buss. Håpet skein i ansikta på dei tre damene, og i dei nydelege, mørkebrune auga. Då dei kom nærmare bussen, vakna alle barna. Gutebabyen til Tanis byrja å grine fordi han var svolten. Det gjorde òg dei tre barna til Anabela.

«Ver so snill å vere stille, kjære Cassandra, Milandra og Yolanda,» bad Anabela med ei tynn stemme og eit slite uttrykk i ansiktet. «Eg har ikkje mat til dykk.» Ei tåre trilla ned kinnet hennar.

«Eg har mat, men dei er i brysta mine,» sa Tanis i det ho velta ut sitt venstre brust, som var digert og strutta av mjølkespreng. Babyen byrja å suge brystvorta hennar medan ho gjekk mot bussen. Ho snudde seg mot Anabela i varmaste empati. «Barna dine kan få litt av mjølka mi når vesle Lucas er ferdig.»

«Må Gud løne deg rikt, snille medmenneske!» sa Anabela med tårer av takksemd i auga sine.

Bussjåføren skulte på dei med raude auge. Han såg ut som ein barbert bjørn. Han hadde ein stygg bart som såg ut som ei rotte som hadde kravla opp på overleppa hans og dauda. Han trykte på ein knapp som opna dørene. Dei tre damene (Tanis amma framleis) klatra inn i køyretøyet. Bussen var allereie fylt med andre damer som hadde vandra gjennom ørkenen heile natta. Nesten alle hadde barn. Anabela, Tanis og Dupeeka fann det som viste seg å vere dei siste tre ledige seta på bussen. Den feite, stygge sjåføren starta bussen. Den rulla ut av parkeringsplassen og køyrde langs ein grusveg som skar og åt seg gjennom det ugjestmilde, postapokalyptiske landskapet.

Vesle Lucas stoppa å suge mjølk frå Tanis sitt bryst. Ho snudde seg mot Anabela sine små barn med eit mjukt, varmt uttrykk i auga sine. Dei tre små jentene handla etter instinkt og klatra opp på fanget hennar. To av dei byrja å suge grådig frå dei sprengeferdige, digre brysta medan den tredje måtte vente. Tanis strekte seg i setet med ubehag i ansiktet.

«Dei sug so hardt,» kviskra ho forsiktig medan ho vreid på seg. «Men det er godt å få mjølka ut sidan eg har so skrekkeleg mjølkespreng.»

«Du er so altfor, altfor snill,» sa Anabela mjukt medan ei einsleg tåre rann ned kinnet hennar.

Bortsett frå vassflasker, var det ingenting å fortære på bussen. Dei mange kvinnene var dømde til å forbli svoltne, men dei ville i det minste ikkje døy av tørste. Bussen køyrde omsider ut på ein hovudveg der asfalten måtte ha vore tjue år gammal. Eit vegskilt informerte at grensa var 157 kilometer unna.

Alle damene hadde trøytte uttrykk i ansikta. Alle såg ut som dei var i ferd med å falle i søvn. Ei av damene, som hadde tre gullsmykke som vakkert glitra mot den lysebrune huda, var den som såg trøyttast ut. Akkurat i det dei vakre auga hennar kryssa seg og var i ferd med å lukke seg, byrja eit av dei fire små barna hennar å klynke. Ho vart rykt tilbake i denne verda av skrekk, og ho velta ut sine to digre, mjølkesprengde bryst slik at barna kunne suge av dei.

Berre dei barnlause damene kunne falle i søvn. Dette inkluderte Dupeeka, som slokna som eit lys rundt tolv om dagen. Anabela og Tanis heldt seg vakne, der dei levde på ingenting anna enn vatn og godleiken i hjarta sine.

Halv fire om ettermiddagen kom bussen til den tungt forsterka grensa. Grensegjerda fekk Berlinmuren til å sjå ut som eit hagegjerde i forhold. Forsvarsmekanismen mot utanlandsk invasjon bestod av ein ti meter høg metallmur med piggtrådgjerde på toppen. Eit skilt informerte at alle som prøvde å krysse grensa utanfor kontrollposten, ville bli skotne. Bussen stoppa ved sida av ein liten hær av grensepoliti. Alle gjekk med solbriller for å verne auga mot den sterke sola – og, viktigast av alt, å skjule sine sanne kjensler frå dei som dei oppfatta som fienden.

«Eg ser at du køyrer ein statseigd bil,» sa ein av politimennene til sjåføren. «Vognkort og førarkort, takk.» Sjåføren gjorde det han fekk beskjed om. Politimannen såg gjennom dokumenta, før han gav dei tilbake med eit kaldt, lite smil. «Køyr forsiktig, sir.»

Sjåføren nikka og køyrde gjennom kontrollposten. Dei køyrde langs ein landeveg som var i langt betre stand enn vegen på andre sida av grensa. Landskapet var frodig, med lauvtre og digre åkrar sprekkfulle av frukt og grønsaker. Kunstig vatning sytte føre at alt voks som det skulle.

Hadde ei busslast med det som openbert var papirlause migrantar nettopp køyrt over ei strengt vakta grense? I kva slags scenario kunne slike få lov til å passere grensa som om dei var ei gruppe nonner som var på dagstur over grensa frå sitt lokale kloster?

Sola gjekk etter kvart ned over det vakre landskapet av tre, åkrar og eit og anna overdådig herskapshus. Mødrene heldt seg vakne, so svoltne at det gjorde vondt. Pliktoppfyllande gav dei barna sine mat frå sine nakne bryst når dei bad om det. Då midnatt nærma seg, kom dei endeleg inn i det som såg ut til å vere ein storby. Landevegen vart om til ein fem-felts motorveg, og snart byrja det å dukke opp høge bustadblokker på begge sider av vegen. Byen var so diger at det måtte ha teke dei ein halvtime å køyre inn til sentrum i motorvegsfart.

Eitt om natta stoppa bussen omsider ved ein av perrongane inne på ein enorm busstasjon.

«Alle saman ut!» ropte sjåføren, noko som vekte dei barnlause, sovande damene.

Anabela, Tanis og Dupeeka flytta sine numne, slitne, sveltande kroppar ut av bussen, ut i den svale sommarnatta saman med dei andre like utslitne damene. Alle barna sov, heldigvis sparte frå den mentale lidinga som følgde denne djupe utryggleiken. Bussen lukka dørene og rulla vekk frå dei.

Alle var for utslitne til å snakke. Dei stod der som zombiar med sine tomme blikk. Tanis sin vesle gutebaby byrja å skrike etter mat, og ho flippa ut sine digre, mjølkesprengte struttebryst. Han byrja å suge grådig. Det tok ikkje lenge før Anabela sine tre små jenter trippa over til Tanis med tryglande uttrykk i sine små ansikt. Anabela tok hendene framfor sine skamraude kjakar og hulka høglytt.

«Eg meiner ikkje å utnytte deg, Tanis!» klynka ho.

«Eg har ingenting i mot det,» svarte Tanis med eit uttrykk av smerte i ansiktet sitt i det ei av Anabela sine døtrer byrja å suge grådig frå hennar andre brystvorte. Ho strekte og vreid på seg. «Det er so mykje mjølk inni brysta mine at dei nesten eksploderer.»

Dei venta på perrongen i meir enn to timar. Endeleg, kvart over tre, kom ein minibuss køyrande til perrongen. Vindauget opna seg. To svarte menn stira på damene med sine mørke rovdyrblikk.

«Denne transporten er berre for barnlause damer,» sa mannen i passasjersetet. «Mødrene med barn vil bli henta av ein annan buss klokka seks.»

Dupeeka og dei andre barnlause jentene og kvinnene klatra inn i minibussen. Den køyrde sin veg.

Folkemengda hadde blitt redusert til halvparten av sin opphavlege storleik. Dei måtte vente ståande fordi det var ingen stad å sitje. Dei leid seg gjennom nok ei fullstendig søvnlaus natt.

Etter eit lite hav av tid, byrja dei fyrste solstrålane til den nye dagen å lyse opp det urbane landskapet av høge skyskraparar. Ein annan statseigd buss dukka opp på den digre stasjonen. Klokka var fem på seks. Denne sjåføren var ei middelaldrande dame med blondt hår. Ved sida av ho sat ein kvit, brunhåra mann med stålblå auge. Medan sjåføren gjekk med ei typisk bussjåføruniform med ein kvit bluse og ein vest med ein selskapslogo, gjekk mannen i dress. Han såg ut som ein offentleg tenestemann. Dørene opna seg og dei utslitne damene fekk endeleg sitje etter å ha stått rett opp og ned i fem timar. Dama med dei tre gullsmykka slokna som eit lys, men dei svoltne barna hennar vekte ho opp igjen utan nåde. Ho velta ut sine digre bryst og lét dei suge av dei.

«God morgon, damer,» sa mannen gjennom ein mikrofon. Han snakka språket deira med ein ganske sterk aksent. «Eg heiter James Olsson. Eg representerer Staten.» Han nikka til sjåføren, som trykte ein knapp som lukka dørene. Det store køyretøyet byrja å rulle. «Velkommen til Republikken. Dette er hovudstaden i denne nasjonen, heim til meir enn tolv millionar borgarar. Det er i denne byen de vil byrje dykkar nye liv som innvandrarar.» Bussen køyrde ut på motorvegen. Eit lite smil pynta det biletvakre ansiktet hans. «Statusen dykkar – eller mangelen på den – vil ikkje gje dykk rett til skikkeleg arbeid, og ei heller kan de leige, langt mindre kjøpe, ein bustad. Der finst derimot eit vell av moglegheiter som ventar på dykk på den svarte marknaden.» Han lo kaldt. «Rekn dykk sjølve som heldige at de har barn. Dermed er prostitusjon ute av biletet. Trass alt, på grunn av den ubekvemme arbeidstida, vil der vere ingen til å passe på barna.»

Fleire av damene, inkludert Anabela, dekte munnane sine i forferdig medan tårene spratt. Prostitusjon var lagnaden som venta Dupeeka og dei andre barnlause jentene. Den vakre, veltalande mannen heldt fram:

«De vil alle bli frakta til ein forstad nord i byen, som er ein av dei mest innvandrartette i landet. Der vil de ha ein heil ghetto til disposisjon der det står fullstendig fritt til å streve kvar dag for å få endane til å møtast. Og barna dykkar vil ikkje ha rett på noka form for utdanning sidan dei er å rekne som avkomma til dykkar folk.» Han lo muntert. Bussjåføren smilte breitt der ho sat. «Det er unaudsynt å nemne at dersom de nokosinne protesterer mot denne nye normalen eller set dykk til motverje mot herskarane dykkar på nokon måte gjennom til dømes aktivisme eller politisk dissens, vil de bli sendte lukt tilbake til elenda de rømde frå.» Han gjorde eit kort nikk. Deretter såg han merksamt på dei mange damene. «Spørsmål?»

Anabela rekte modig opp den lett skjelvande, iskalde handa. Mannen smilte til ho i forventning.

«Kor skal vi bu?» spurde ho.

«På gata, naturlegvis!» sa han. No såg han nesten ekkelt glad og jovial ut.

«Kva slags jobbar vil vi ha?» spurde ho.

«Kva enn sånne som de kan skaffe dykk!» sa han, og det såg ut som han kjempa med å halde tilbake latteren. Han talde på fingrane sine. «Vaskejobbar. Narkotika-kurér. Massasje med lykkeleg ende. Tigging i gata. Regelrett ran. Der finst ei heil verd av karrieremoglegheiter for dykkar folk!»

«Vil vi vere heimlause og eige ingenting?» spurde Anabela.

«Ja!» Han smilte breitt med store auge medan han nikka ivrig.

«Vil vi vere lykkelege?» spurde ho underdanig.

«Frue…» byrja han. «Kva heiter du?»

«Anabela.»

«Anabela, dersom eg greidde å samle det fantastiske motet å forlate mitt rævkøyrde heimland og reise til ditt rike naboland, ville eg vere frå meg av lykke! Der finst millionar i det helveteshòlet som ville ha fryda seg over å ha det livet som de no får lov til å leve, takka vere vår store leiar, Presidenten!» Han landa neven på brystet og sukka emfatisk. «Lenge leve vår store leiar!»

«Lenge leve vår store leiar!» utbraut bussjåføren på same teatralske måte.

Anabela strekte og vreid engsteleg på seg i bussetet i det dei køyrde forbi ein gigantisk plakat av ein kvithåra mann som kunne ha vore nokon sin bestefar. Dette var visseleg byrjinga på eit nytt liv med nye utfordringar!

Babyen til Tanis byrja nok ein gong å skrike etter mat. Døtrene til Anabela vende seg svoltne mot dei digre, sprengeferdige brysta til Tanis. Dei to kvinnene såg på kvarandre og vreid på seg. Skjemd som ei prylt bikkje, kunne Anabela berre hjelpelaust sjå på at døtrene hennar nok eingong kraup over til Tanis.