I denne oppdikta historia kjem eg med følgjande tanke: Det er ikkje alle som høyrer heime i lønt arbeid, og forsøk frå Staten på å tvinge dei til å arbeide for føda, kan i sjeldne tilfelle gjere meir skade enn gagn. Historia er meint som eit døme på statleg overstyring med uheldig utfall.

28 år gamle Morten er lat som dagen er lang, og har ikkje gjort eit handverk sidan ungdommen. Han greidde som 19-åring å bløffe seg til ung uføretrygd, og har sidan det levd herrens glade dagar der han stort sett har drukke, runka og drive dank. Han er sjølve erkeeksempelet på den urettmessige mottakaren av statlege trygdeytingar, og ein av «parasittane» som eliten fint kunne ha utrydda når dei byrjar med slikt i ei nær framtid.

Alt dette endrar seg ein oktoberdag. Han sit i si kjipe kommunale leilegheit og bøttar nedpå med øl. På PC-skjermen blir ei dame BDSM-valdteken av ein haug med maskerte, mørkhuda bandittar, sodomittar og vanheilage avskum frå planetens mørkaste avkrokar. Brått blir han gripen av ei sinnssjukt sterk smerte i bringa – det kjennest ut som om heile magen skal eksplodere. Den feite fyren kavar seg opp og luntar bortetter gangen. Han snublar og dett ned trappa. Fallet er stygt og brutalt. Han ligg på golvet med armane i ein nifs vinkel og rautar på hjelp frå samfunnet han skamlaust har snylta på.

«Hjelp, eg må bæsje!!» snøvlar den drita fulle mannen.

Til slutt oppdagar ein miskunnsam nabo han, og ambulanse blir ringt. Han endar opp på sjukehus med to brotne armar i gips, og treng hjelp til absolutt alt. Ein vakker sjukepleiar må tørke han bak kvar gong han drit, og to vakre sjukepleiarar må dusje han ein gong i veka. Nokon må òg kle på han og mate han. Morten er på grunn av sin natur jomfru, og får stadig ståtiss når han er naken med dei unge, vakre damene. Ein gong ejakulerer han faktisk under ein dusj, og mesteparten av satsen endar opp på overkroppen til ei overjordisk vakker gudinne og den søte, kvite uniforma hennar.

Etter fleire veker blir gipsen fjerna. Derimot har legen dårlege nyheiter til han. Medan Morten var innlagt på sjukehus, har blokka med leilegheita hans brunne ned til grunnen på grunn av dei mange opptøyane som for tida finn stad i byen. Noko med motstand mot innvandring og all kriminaliteten, overfalla, rana og rovmorda den forårsakar. Truleg høgreekstreme som står bak; det er iallfall det media påstår. Kort fortalt har ikkje Morten lenger ei leilegheit. Saksbehandlaren hans i NAV har derimot redninga: Leilegheit i eit kommunalt bygg med andre sosialklientar. Det er derimot ei hake ved det heile: Morten må skrive under på ein avtale der han har aktivitetsplikt. Det har nemleg kome strengare retningslinjer relatert til trygdeytingar på grunn av at so mange innvandrarar no får trygd. Staten har ikkje ubegrensa med pengar, og vil sikre seg at berre dei som verkeleg treng ytingar vil få dei. Morten har ikkje anna val enn å gå med på avtalen, for alternativet er å bu på gata med farlege kriminelle som fint drep deg for å få brødet du har i sekken din.

Etter åtte veker med gips, er Morten desperat etter å gå tilbake til si daglege runking. Han finn derimot ut temmeleg fort at det ikkje er so enkelt. Rett før den sprengkåte tjukkasen skal til å dra laksen, bankar det på døra. Eit lett, ertent «banketi-bank». I døra står sosialarbeidaren Miriam, som fungerer som kommunens representant i bygget. Ho har si eiga leilegheit, og jobben hennar er å – ho seier det rett ut – overvake bebuarane, slik at dei ikkje finn på ting som bryt leigeavtalen. Alkohol og andre rusmidlar er bannlyst. Internettet er avstengt frå visse tvilsame nettsider, og Miriam kan til og med sjå kva sider bebuarane vitjar på nettet. Kvar kveld er det fellesmiddag nede i stova i 1.etasje, og i kveld er det Morten sin tur til å lage middag og ta oppvasken. Det seier nemleg avtalen. Han har ingenting anna val enn å gjere som Miriam, si nye herskerinne, seier. Privatliv er berre å gløyme, for avtalen seier at dørene skal vere ulåste fram til klokka 23. Gjester er forbodne, og det same er vennskap med dei andre tvilsame sluskane i bygget.

Dagen etter blir han vekt av lett, erten banking på døra. «Banketi-bank». Den søvndrukne tjukkasen står ansikt til ansikt med saksbehandlaren sin i NAV. Ho køyrer han til hans nye jobb, som viser seg å vere personleg assistent for ei 25 år gammal dame med alvorleg CP. Ho er klår i hovudet, men kan ikkje lee ein muskel i kroppen. Akkurat som dei vakre sjukepleiarane på sjukehuset, må nokon no matast, kledast på, dusjast og tørkast i ræva – men denne gongen er det ikkje Morten dette skjer med.

Hans nye «klient» heiter Solveig. Det einaste som ser normalt ut på den forkrøpla kroppen er ansiktet og brysta. Dei struttar herleg mot han kvar morgon når han løftar av dyna for å byrje stellet. Ein dag kjem Solveig med eit interessant tilbod. Den 29 år gamle jomfrua Morten blir beden om å inngå eit seksuelt forhold med den 25 år gamle jomfrua Solveig. Ho har nemleg berre hatt kvinnelege pleiarar heile sitt liv, og no vil ho føle korleis det er å elske. Han godtek tilbodet med største iver, for heime står Miriam over han kvar vakne augneblink – han får knapt fred til å gå på do, langt mindre tørrjokke i neven. Ballane hans er på storleik med fotballar – minst!

Dei to har intens sex i Solveig sin dusjstol den morgonen, medan lyn flerrar over himmelen og toreskrallet buldrar. Det er noko episk og guddomleg over denne historiske hendinga. Frå då av har dei sex kvar dag Morten er på vakt. Etter nokre månader bemerkar ettermiddagsvakta – som kjem for å avløyse Morten – at Solveig dusjar svært ofte for tida. Ho står og ser på dusjstolen, som ligg i tilbakelent stilling, og dei store badehandkleda som heng til tørk. Morten kan meir eller mindre høyre Solveig raudne frå inne i stova. Han seier at ho ønskjer å dusje so ofte. Pleiaren trekk på skuldrene. Om det er det Solveig vil, so.

Etter eit år på dette viset, får Morten triste nyheiter ein vakker dag. Solveig har døydd av hjartesvikt i løpet av natta. Den alvorleg misdanna kroppen klarte diverre ikkje meir. Dessutan hadde ho den sjeldne tilstanden situs inversus, der organa inni kroppen er spegelvende. Dette førde til sirkulasjonsforstyrringar og medfødde hjartefeil. So klart. Han kjende hjartet hennar hamre kvar gong dei hadde djup, lidenskapeleg sex – ofte fleire gonger for dag – men han tenkte aldri over at hjartet var på feil side.

Ved ein klients død er det rådande praksis at den tilsette blir flytta til eit nytt oppdrag – ein ny klient. Morten blir no den personlege assistenten til 23 år gamle Silje-Berit, som er multihandikappa, har alvorleg epilepsi og manglar språk. Foreldra skal på utanlandsferie i tre månader, og nokon må passe barnet deira – i Mortens tilfelle blir dette frå åtte om morgonen til fire om ettermiddagen, fem dagar i veka. Morten spør om han skal vere der heilt åleine. Sjefen hans seier, «ja, diverre. Vi har ikkje midlar til å ha to assistentar på same skiftet». Morten har ingenting i mot denne ordninga.

Den feite, ekle tjukkasen har knapt teke av seg ytterskorne og sendt nattevakta heim, før Silje-Berit ligg fastbunden i dusjstolen inne på badet, teken hardt og nådelaust av det vemmelege krypet. Fitta hennar har aldri sett so mykje action før. Har ho gjeve samtykke på nokon som helst måte? Morten kunne ikkje ha brydd seg mindre!

Det blir berre verre og verre, so eg avsluttar denne historia her. Poenget er at Staten ved å tvinge Morten til å arbeide, og ta frå han den vesle fridommen han hadde, faktisk gjorde samfunnet til ein verre stad – iallfall for stakkars Silje-Berit og dei andre handikappa jentene som han brukte dei neste ti-tjue åra på å «pleie». Grøss og gru. Dette unner eg ikkje min verste fiende. Greitt, kanskje éi av dei, men ikkje alle.

Ikkje alle passar i lønt arbeid, sjølv om det feilar dei ingenting fysisk. Arbeidslivet er eit brutalt og nådelaust miljø der dei tilsette i stor grad blir behandla som varer, og der naturgjevne rettar i praksis ikkje finst i arbeidstida. Ikkje alle ønskjer å ta del i dette, og mange har nok bløffa seg til trygd berre for å sleppe å arbeide. Dette er no langt vanskelegare enn før. Det heile blir verre når dei hamnar i ein jobbsituasjon eller jobbtype dei ikkje ønskte i utgangspunktet. Hadde det skjedd ein reformasjon av trygdesystemet – og ei endring av Grunnlova der lover plutseleg fekk tilbakeverkande kraft – ville ein ha fått tilfelle der ein Morten hadde gjort uhyrlege handlingar for å hemne seg på eit samfunn som plutseleg stilte urimelege krav til han. Pressa menneske gjer drastiske ting, og det er enkelt å leggje skulda berre på dei når katastrofen er eit faktum.