I juni 2018 var eg på min til no mest nylege tur til utlandet, nærare bestemt den polske hovudstaden Warszawa. I motsetnad til Kraków og Gdansk, framstod denne byen som temmeleg stygg og uinteressant, og gamlebyen var berre ei bleik skugge av dei i dei to andre byane. Det sokalla sentrum bestod av eit torg omkransa av pittoreske bygningar og uteserveringar, og i midten stod ei topplaus dame med sverd og skjold, sjølve bysymbolet til Warszawa, Syrenka («Sirena»). Eg stod og stira på ho med hovudet lett på skakke. Puppane hennar var ikkje akkurat til å skryte av. Eg gjekk derifrå, stakk innom ein supermarknad og kjøpte to boksar øl. Deretter fann eg meg ein park i nærleiken og byrja å supe frå ølboksen medan eg sat og filosoferte.

Brått høyrde eg ei temmeleg streng polsk damestemme bak meg. Ut frå buskene kom ingen ringare enn ei politidame. I Polen var det i 2018 ulovleg å drikke på offentleg plass. Det var for seint for meg å gøyme ølboksen. Ho hadde på seg caps og mørke pilotbriller med eit raudleg skjer i brilleglasa, og ei streng, nesten furten mine i sitt lett freknete ansikt. Eg såg litt av det mørkeraude håret stikke ut frå capsen. Ho sa noko til meg på polsk om at alkohol ikkje kunne nytast i denne parken. Deretter fekk ho eit merkeleg smil rundt dei små leppene sine, før ho bøygde seg ned mot meg, letta på brillene og viste sine blå, sjelfulle auge.

Det var Josefine Bru.

«Kva gjer du her i Warszawa?» spurde eg forbausa. «Og kva gjer du i politiuniform? Det er vel ikkje heilt lovleg å gje seg ut for å vere politi.»

«Eg gjer meg ikkje ut for å vere politi, eg er politi,» sa ho og sette seg ned ved sida av meg. Ølboksen vart ståande på benken. Ikkje ein drope hadde blitt helt ut. «I dette universet har eg politiutdanning frå Politihøgskulen i Noreg, og den kan òg brukast her i Polen. Sidan eg snakkar flytande polsk, og har gode skussmål frå arbeidsgjevar, skal eg jobbe her i byen i sommar.»

«Sommarjobb som politi! Du sluttar aldri å overraske meg!» Eg lo høgt.

«Vel, politijobben er det eg offisielt driv med. Eg jobbar berre deltid. Resten av tida bruker eg på min eigentlege, strengt konfidensielle jobb.»

«Eg skjøner.» Eg klødde meg i hovudet. «Men kvifor akkurat her i Warszawa? Her kan det då umogleg skje noko av interesse.»

«Vel, det er ikkje so langt til Ukraina herifrå.» Ho stokk, før ho vart tomatraud i ansiktet. «Øh, berre gløym det eg sa om Ukraina.»

«Hmm, Ukraina, seier du…» Eg gneid meg på haka, og eg såg at Josefine vart meir og meir utilpass. «Vel, kva anna skjer der, bortsett frå korrupsjon og nazisme? Var ikkje det eit statskupp der for fire år sidan?»

«Lat oss ikkje snakke meir om Ukraina. Det er eigentleg strengt konfidensiell informasjon. Alt eg kan seie, er at vi har Ukraina i søkjelyset, og har hatt det lenge. Men fortel eg deg meir, må eg få dei til å bortføre deg.»

«Bortføre meg? Som i kidnapping?»

«Verre…» Ho vende so blikket sakte mot den blå, skyfri himmelen. «Men nok om det. Trivst du her i byen?»

«Warszawa er ærleg tala ikkje so vakker. Ikkje so vakker som Kraków og Gdansk.»

«Det er mange vakre parkar her.» Ho tok ut ei lita blokk frå brystlomma si. «Eg skal gje deg adressa til ein diger park sør for byen, og kva buss du må ta for å kome dit. Der kan du fint sitje og drikke øl utan at politiet ser deg.» Ho nikka so mot ølboksen. «Best du gøymer den. Ein kollega av meg er rett oppe på torget bak oss. Dersom han ser deg, vil du få bot.»

«Takk for åtvaringa.» Eg gøymde boksen i ei sidelomme på den vesle ryggsekken min. «Vel, eg kan saktens ta meg ein tur til parken. Men… Kan vi treffast og ete middag ein kveld du har tid?»

«Hmm, eg har ikkje tid nokon kveldar. Eg jobbar jo eigentleg to jobbar. So fritid har eg lite av. Men eg kjem tilbake til [X] igjen i september, so då kan vi ta ein kaffi på ditt lokale kjøpesenter.»

«Høyrest bra ut. Og elles? Går det bra med deg, Josefine?»

Ho sat der lenge og såg tankefull ut. So rista ho lett på hovudet. Ho tok på seg pilotbrillene igjen og reiste seg frå den solvarme benken.

«Nyt ferien din,» sa ho og retta på capsen sin. «Det vil truleg vere den siste ekte ferien du får på ganske lang tid.»

«Sopass? Vil det bryte ut krig eller noko sånt?» Eg såg forundra på ho.

«Verre,» sa ho stille, før ho snudde seg og gjekk tilbake der ho kom frå. Eg tømde raskt i meg innhaldet i ølboksen, før eg forlét parken i stikk motsett retning.

Parken Josefine snakka om var so diger at eg lett kunne gå der heile dagen. Eg kom der i titida om føremiddagen, og gjekk rundt og keik i timevis. Eg kom ikkje tilbake til sentrum igjen før klokka nærma seg fem om ettermiddagen. Eg fór på Hard Rock Café ikkje so langt frå kjøpesenteret «Gyldne terrassar» og glefste i meg ein diger hamburger med pommes frites, som eg skylde ned med to-tre høge glas øl. Deretter fann eg meg ei triveleg lita uteservering rett over gata frå hotellet eg budde på. Der sat eg og koste meg resten av denne varme kvelden.

Brått var eg i sentrum av Warszawa, i den pinlege parodien på ein gamleby. Eg var den einaste i området. Berre den topplause statuen stod der med sine små struttepuppar, sverd og skjold. Det var temmeleg kjølig i vêret, og himmelen var overskya. Dette stod i skarp kontrast til sol, skyfri himmel og 35 varmegrader, som det hadde vore heilt sidan eg kom hit.

Eg høyrde fottrinn bak meg og snudde meg sakte rundt. Der kom Josefine gåande, kledd i ein mørkeblå sommarkjole. Ho hadde på seg sitt vide sølvsmykke med det treforma anhenget. Ho hadde eit trist, alvorleg uttrykk i sitt lett freknete ansikt. Ho stogga framfor meg.

«Dette er ein lucid draum,» sa ho til meg. «Dette er ein alternativ måte for meg å kommunisere med deg på, sidan vi ikkje har tid til å møtast i det verkelege liv.»

«Ja, eg har høyrt om slike draumar,» svarte eg. «Då må det du vil seie meg vere særs viktig.»

«Det er det,» sa ho. «Hadde eg fortalt det i det verkelege, vakne livet, hadde dei høyrt meg, sidan dei avlyttar meg òg her i Warszawa.»

«Hmm, dersom dei avlyttar deg, korleis kan du kommunisere med… med din eigentlege arbeidsgjevar?»

«Eg har installert eit sokalla Faraday-bur i leilegheita som eg disponerer her i byen,» svarte ho. «Eit slikt bur stengjer ute alle elektroniske signal, slik at eg kan kommunisere med arbeidsgjevar utan at dei kan avlytte meg.»

«Om buret stengjer ute alle elektroniske signal, korleis kan du då kommunisere med arbeidsgjevar?»

Ho tok eit steg nærare meg. Ho stod so nær meg at eg kunne kjenne varmen frå kroppen hennar. Stemma hennar var nesten ei kviskring:

«Eit Faraday-bur stengjer ute alle jordiske elektroniske signal. Signalet deira er av ei anna verd, av ein annan dimensjon. Det må det vere, for vi snakkar om Andromeda-galaksen. Den ligg noko sånt som to millionar lysår frå Jorda. Går ein via dimensjonane, kjem signalet fram som om dei var på Jorda.»

«So du jobbar altso for nokon i Andromeda-galaksen.»

Josefine nikka alvorleg. Deretter tok ho handa mi og sa:

«Det er store endringar på gang på Jorda. Vi er i ferd med å krysse over i eit høgare spirituelt nivå. Det er fleire tusen år sidan sist noko slikt skjedde. Du kan samanlikne det med når mennesket tileigna seg talespråk, og når dei deretter lærte seg å skriftfeste språket. Vi snakkar om eit kvantesprang i våre kognitive evner og røyndomsoppfatning. Dette er større enn du kan førestille deg.» Eg kunne kjenne pulsen hennar hamre. «Menneskeheita vil aldri bli den same igjen. Men enkelte vil ikkje at denne oppstigninga skal finne stad. Dei vil at vi framleis skal vere enkle og einfaldige. Dei vil halde oss på holebuarnivå for ein kvar pris, om det so inneber å ta livet av mesteparten av oss.»

«Seier du det?» Eg såg på ho med store auge. Ho nikka medan tårene trilla nedover det lett freknete ansiktet hennar. «Når vil dette skiftet skje?»

«I løpet av 2020- og 2030-talet. Kanskje seinare. Det spørst kor mange som overlever.»

«Overlever kva?»

Med eit tårevått ansikt bøygde ho seg mot meg og kyssa meg på munnen. Ho såg meg djupt inn i auga og sa:

«Den store tilbakestillinga. Det store skiftet. Kall det kva du vil. Den store utreinskinga. Men kva du enn gjer… Ikkje gå med på agendaen deira, for dei er særs vonde individ. Somme av dei er ikkje eingong frå denne planeten.»

«Dei er romvesen, altso?»

«Eg har allereie sagt for mykje.» Ho hiksta. «Og eg er so lei meg for at eg kyssa deg.» Ho tok eit steg vekk og gjorde seg metaforisk naken og liten framfor meg. «Det skal ikkje skje igjen. Vel er du ein mann, men tru aldri at himmelriket berre finst mellom beina mine. Jordiske gleder er berre ei patetisk etterlikning av spirituelle gleder, for sistnemnde varer evig. Eg beklager so mykje for at eg var so frampå.»

«Du er fullstendig tilgjeven,» svarte eg miskunnsamt. «Men kva skal eg gjere?»

«Hald fram med å skaffe deg kunnskap. Alternativ kunnskap. Og om nokon nokosinne ber deg slutte med skrivinga, same kven det er, so aldri gjer som dei seier. Dersom stemma di stilnar, vil verda bli ein fattigare og farlegare stad.»

Ho snudde seg deretter og sprang derifrå med virvlande kjole og høglytt gråt.

Eg vakna i det solbada hotellrommet. To dagar igjen, so skulle eg heim igjen til eit Noreg som truleg ikkje ville vere til å kjenne igjen i næraste framtid. Eg trudde helvete skulle bryte laust i 2018. Eg bomma berre med halvanna år. Og mellom opphaldet mitt i Warszawa og plandemien skulle eg få livet mitt endra på fundamentale måtar som eg aldri såg kome.