For tida er offiser Josefine Bru på oppdrag for arbeidsgjevaren sin, og av den grunnen valde ho å ta kontakt med meg i Draumeriket. Som den særs observante lesaren sikkert hugsar, er menneskesjela både arm- og beinlaus, og dersom nokon dreg inn i Draumeriket vil dei mangle både lemmar og kle. Heldigvis var eg ikkje i ein slik tilstand lenge, ettersom eg snart fann ei blå boble som gav meg tilgang. Eg visste at ho var der inne, og eg hadde rett.

Eg fann meg sjølv kledd i dress, midt i ei heilt vanleg stove med ein sofa, eit stovebord og eit barskap med tappetårn. Josefine sjølv var kledd i ein mørkeraud kjole som matcha hårfargen hennar. Ho sat i sofaen med ein øl i neven, og ein øl stod til meg på bordet. Ho såg på meg med sine blå, intense auge og inviterte meg til å setje meg med ho. For éin gongs skuld hadde ho ikkje på seg sitt karakteristiske sølvsmykke med det treforma anhenget. Denne gongen hadde ho eit perlehalsband.

«Kvifor er vi so formelle?» spurde eg.

«Berre for variasjonen sin del,» sa ho. «Eg har sjekka litt rundt. Alt tydar på at ting går i riktig retning.» Ho tok ein slurk av ølen sin. Eg gjorde det same. «Det ser ut til at eliten har byrja å bli desperate. No opnar dei alle helvetesportar. Det er anten vinn eller forsvinn.»

«Hmm, kva får deg til å tru at vi vinn?» spurde eg.

Ho såg på meg med eit hemmelegheitsfullt uttrykk i det lett freknete ansiktet. Deretter vende ho blikket oppover og gjorde eit kort nikk.

«Eg har mine kjelder,» sa ho. «So… Korleis går det med deg for tida?»

«Eg har fått meg ny jobb,» svarte eg. «Noverande arbeidsgjevar stoler ikkje på meg.»

«Vel, du er jo fienden.» Ho flirte. Eg var gravalvorleg. Ho tok ein ny slurk av ølen. «Men, frå spøk til alvor… Det er folk i det aude avholet som har det verre enn deg no.»

«Det er det. Eg reknar med du har snoka litt rundt…?» Eg tok ein slurk.

«Ingen kan halde noko hemmeleg for meg. Ikkje når eg kan astralprojisere.» Ho vende blikket til eit punkt bak meg. «Lat oss berre seie at eg veit det du veit. Og meir. Det er vel ikkje alt du kan offentleggjere på bloggen din.»

«Nei, ikkje no. Det er altfor farleg. Det er å utfordre skjebnen.»

«Den har eg utfordra nok i mitt lange, lange liv. Oioioi…» Ho vart tankefull i blikket. «Vel, kva synest du om stoda i verda?»

«Kva eg synest? Fyrst og fremst er det bra at dei få ærlege sjelene som er igjen prøver å få dei skuldige stilt til ansvar for plandemien. To-tre års psykisk terror, irreversibel splitting av folket, øydelagde vennskap, forhold, tapte jobbar. Vi snakkar ufatteleg mykje liding.»

«Ja, brotsverk mot menneskeheita utgjer som regel ufatteleg mykje liding.» Ho sleikte dei tynne leppene sine. «Eg ser til mi store bekymring at dei prøver å innføre borgarlønn rundt om i verda. Spesielt i USA, for visse folkegrupper. Det er aldri bra. Det er slik totalitære samfunn byrjar. Tru meg. Borgarlønn er inngangen til eit dystopisk helvete. Gratis pengar? Pff, dei er sovisst ikkje gratis. Det tydar berre at nokon andre betaler.»

«Eg kjenner til det totalitære regimet som eksisterte i eit par univers då du levde ditt opphavlege liv.» Eg tok ein ny slurk av ølen.

«Ja, og det vart til slutt galaktisk. Karen fekk aldri nok makt, ho ville berre ha meir, meir, meir. Men det byrja med borgarlønn.» Ho vende blikket vekk ein augneblink. «Vel, strengt teke byrja det med eit særs blodig statskupp der ho og hennar lakeiar drap alle på Stortinget. Men i etterkant. Folk fekk gratis pengar. Rikfolk fekk konfiskert all formue over 50 millionar, so dei valde heller å investere pengane i byggjeprosjekt og infrastruktur før staten stal dei. Og nokre stakk rett og slett av. Men dei kunne til slutt ikkje gøyme seg. Ingen kan gøyme seg i ei eiverdsregjering. Karen innførde si tolking av Den nye verdsordenen der ho sjølv var på topp og kravde å bli dyrka og lovprist som ei gudinne.» Ho grøssa seg. «Men nok om det. Er det elles noko nytt?»

«Hmm, er det noko du ikkje veit, Josefine?»

«Hehe, eg er ikkje allvetande.» Ho fniste. Eg var gravalvorleg. «Eg berre spør for å vere høfleg. Nokre av kollegaene dine slit for tida. Spesielt den eine kjelda di, som er med i den norske motstandsrørsla.»

«Øhh, det er strengt hemmeleg.»

«Ja, eg veit. Det er berre artig at hennar hemmelege kjærast kjem berre nokre mil frå der eg voks opp.»

«Ja, men det er super-duper-hysj-hysj-hemmeleg.»

Josefine lo høgt og hjarteleg. Auga hennar, derimot, var kalde og urovekkjande tomme. Då ho såg at eg ikkje hadde antyding til smil, slutta ho å le. Ho vart like alvorleg som meg. Ho sette ølen frå seg på bordet og sette seg nærare meg. Ho la handa på låret mitt og såg meg djupt inn i auga.

«Eg meiner du burde eksponere ho,» sa ho stilt. «Du bad ho om hjelp, og ho sa nei. Å ikkje hjelpe nokon i naud er brot på galaktisk lov. Ho fortener å straffast for det.»

«Ho har alvorlege problem frå før av,» svarte eg. «Det er ei krise i familien hennar. Å eksponere ho vil ikkje føre til noko godt.»

Josefine fekk noko mørkt og nifst over seg. Deretter sa ho med ei stemme som grensa til kviskring:

«Den fitta er ikkje so uskuldig som alle vil ha det til.»

«Kallar du venninna mi for ei fitte?» spurde eg vantru.

«Eg snakkar ikkje om venninna di, eg snakkar om den myrda.»

«Kjende du ho?»

Josefine nikka. Deretter reiste ho seg og inviterte meg til å gjere det same. Ho såg både bleik og gammal ut i ansiktet. Munnen var vriden i gammalt hat. Ho stod slik lenge, nett som ein avsjela statue.

«Kjenner du meir av historia enn det som kjem fram i media?» spurde eg til slutt.

«Eg kjenner absolutt heile historia, òg den delen som aldri vil kome fram,» sa ho. «Klart, dei vil få gjerningsmannen til å framstå som både psykiatrisk, vondsinna og kaldhjarta. Det er den perfekte historia. Ei ung, vakker dame flyktar frå ein valdeleg mann saman med ungen deira. Mannen dreg etter ho og tek hemn på bestialsk vis. Vil du gjere ein mann forbanna, tek du ungen i frå han. Han vil gå gjennom eld og vatn for å få tak i ho igjen. Korleis kan du ikkje elske noko som kjem frå deg sjølv? Dette er framtida hans. Sjølv om han no misser si eiga framtid, vil ungen leve vidare som den genetiske framtida til han og den myrda. Ho vil diverre vekse opp og berre høyre éi side av saka. Og aldri eit ord om kva som førde til mordet.»

«So du meiner den dama fortente å døy?»

«Døy?» Ho lo kort og hånleg. «Det er ikkje noko som heiter å døy. Det er berre ein overgang. Eg møtte ho lenge, lenge etter at ho var ‘død’. Sjela hennar, eller det som var igjen av den. Svart som natta, stygg som arvesynda. Om ho var slik då ho levde blant dykk, veit eg ikkje. Kan hende var det Demonar på ferde som korrumperte og perverterte sjela hennar. Men om ho berre hadde eit ørlite snev av den vondskapen eg såg ho ha då ho var med meg, so…» Ho førde fingeren over sin eigen strupe. Deretter var det som om nokon skrudde av ein brytar inni ho. Ho peikte mot eit punkt bak meg. Eg snudde meg og såg det inviterande mørket til Draumeriket. «For din eigen tryggleiks skuld, ikkje fortel dette til nokon.»

«Eg kjem til å publisere det på bloggen min,» svarte eg.

«Det blir isofall på eige ansvar. Det er alltid ein risiko for at kollegaene dine finn ut kva du skriv om dei.»

«Eg trur ikkje dei har tid til slikt. Dei har det altfor travelt med å overleve.»

«Gjer som du vil.» Ho trekte på dei nakne skuldrene.

Eg forsvann i eit blendande lys og vakna i det iskalde soverommet, ti minutt før vekkjarklokka ringde.

Kor mykje Josefine sine ord sjokkerte meg og fylde meg med avsky, so hadde ho rett på eitt punkt: Når staten plutseleg byrjar å dele ut pengar til folk som ikkje er i arbeid, so bør ein vere på vakt. Same om dei kallar det trygd, stimulus money, borgarlønn, sjukelønn, so er ikkje desse pengane gratis. Det er alltid nokon som må betale – og før eller seinare vil det bli deg.