Av Ethan Huff, Natural News. Omsett av saksyndig.

Kvinnerettsaktivistar gjer stemmene sine stadig betre høyrt når det gjeld transkjønnsmoten, som driv og utslettar kvinnesport og kvinnene sjølve frå samfunnet.

Problemet bryt ut over heile Twitter, der ein av kvinnerettskontoane adresserer temaet utan å pakke det inn:

«Kven kunne ha spådd at det å fjerne ein mentalhelsetilstand [frå diagnosemanualen], erstatte terapi med blind bekreftelse, kunne resultere i ei rørsle smekkfull av, vent på det, folk med ubehandla mentalhelsetilstandar og frodande narsissisme,» skreiv denne personen.

Essensen i det som blir sagt her, er at heilt sidan kjønnsdysfori vart endra frå å vere ei alvorleg psykisk liding til å bli nok ein farge i LGBT-«regnbogen», ser det ut til at ei stadig veksande bølgje av trans-ekstremisme har teke over LGBT-sekta.

Det gjev fullstendig meining at USA sin narsissisme-kultur nører opp under denne greia, som David Marcus i The Federalist skildrar som «trans-besettelse».

«Det har dukka opp ein narsissisme-kultur, der samfunnet eksisterer primært for å gjere oss lykkelege,» skreiv Marcus tilbake i 2015, for nesten ti år sidan då trans-ekstremisme framleis var i sin barndom.

«Når det gjeld transkjønnsideologi, kjem overgangen med ei forventing om å bli behandla meir eller mindre fint, eller å finne eller bli funnen av ein annleis type seksualpartnar… Desse overgangane handlar aldri om korleis nokon føler seg i forhold til seg sjølve, men blir alltid uttrykt som eit krav om å bli behandla på ein spesiell måte av samfunnet som eit heile.»

Marcus gjekk i same artikkelen over til å kommentere den breiare kulturelle omfamninga av narsissisme gjennom heile Vesten, som går opp i liminga på grunn av det.

(Relatert: Innan 2025 trur somme at alle gjenverande menneske vil bli tvinga til å bli transmenneske.)

Trans-narsissisme utslettar kvinnesport og kvinner generelt

Spaltist i Spiked, Patrick West, skreiv òg ein artikkel som spesifikt handla om trans-narsissisme tilbake i 2019 som set søkjelys på korleis den verkeleg byrja å undertrykkje college-campus rundt den tida.

The Sunday Times køyrde ein helgereportasje om korleis meir enn eit dusin akademikarar, der fleire av dei var feministiske professorar, snakka ut om frykta dei kjende på når det gjaldt auken i falske skuldingar for «transfobi».

Med mindre ein person omfamnar kvar einaste transkjønns-vrangførestilling som fakta, blir han eller ho automatisk stempla som «transfobikar» – sjølv om han eller ho er ein venstreorientert liberal som elles støttar LGB-delen av «regnboge»-rørsla.

«Det er intimiderande og isolerande,» sa ein av desse feminist-professorane, Selina Todd, på den tida. «Synet til desse aktivistane er at alle som sjølv føler at dei er ei kvinne burde få lov til å kalle seg det. Å stille spørsmål ved det ønsket blir sett på som hattale som kan vere skadeleg.»

Ting har berre blitt verre sidan den tida. I år 2023 held kvinnesporten fram med å bli invadert av trans-«kvinner» som eigentleg berre er menn i damekle – og i somme tilfelle er dei menn som har fått kjønnsdelane fjerna, og som tek kvinnehormon for å sjå meir feminine ut. Alle som stiller spørsmål ved denne invasjonen, inkludert dei kvinnene som blir negativt påverka av det, blir av transsekta demoniserte som intolerante og trongsynte.

Dette er essensen i trans-narsissisme, som til og med venstreekstreme byrjar å peike på fordi den byrjar å negativt påverke òg dei.

«Når du parar dette med eit helseforsikringssystem som er pålagt å tilby høgst profittskapande legemiddel og operasjonar, får du ein eksplosjon,» skreiv nokon andre på Twitter om korleis transsekta til og med forskyv det medisinske paradigmet for at det skal passe deira narsissistiske tilbøyelegheiter.