Av Josefine Bru for Saksyndig.

Ettersom redaktøren har teke ein velfortent påskeferie, har eg i den anledning fått lov til å publisere litt eigenprodusert materiale på Saksyndig. Her skal eg skrive litt om påska, publisert i dag 7.april, sjølvaste langfredag. Dagen blir representert i den vestlege verda som den dagen Jesus Kristus vart korsfesta etter at mellom andre hans disippel og gode venn Judas sveik han for tretti sølvpengar. Av den grunn er namnet Judas i dag forbunde med forræderi frå dei du ventar det minst av. Gode venner som plutseleg blir dine fiendar ut av grådigheit eller tvang, er noko vi diverre ser ofte i våre dagar. I likskap med Saksyndig-redaktøren vart eg sviken av mine næraste, sjølv om det i mitt tilfelle hadde ingenting å gjere med ein viss «pandemi». Svik og bedrag er allmenngyldige og ikkje minst alletidsgyldige. Det har alltid eksistert på grunn av menneskeleg smålegheit og grådigheit.

I Jesu tilfelle enda det med korsfesting, noko som i dag må seiast å vere den mest symbolske handlinga i heile kristendommen. Det er ingenting som betre oppsummerer den kristne bodskapen enn biletet av Jesus som heng på korset. Denne langsame, pinefulle og umenneskelege avrettingsmetoden har blitt både ei symbolsk handling og ein allmenngyldig meme. Det er det ultimate svik, og det ultimate offer, både for menneskeheita og det som ligg utanfor og ovanfor. Det er ei guddomleggjering av mennesket å late seg udødeleggjere i ei symbolsk handling og ein allmenngyldig meme.

Ei anna kraftfull, symbolsk handling er eit menneske som går ned på kne. Sjølve handlinga er symbol for å gjere seg til nokon sin tenar, å gjere seg underdanige. Du går ned på kne når du skal hjelpe eit medmenneske, og når du tryglar om nåde. Eit anna føremål med å gå ned på kne, er å suge ein mann. Når det gjeld seksuell symbolikk, er det få ting som er so symbolske som ei dame som går ned på kne for å suge mannen ho elskar. Eller, i ei verre og meir realistisk verd, fienden som ho må tilfredsstille for å redde sitt eige liv eller til og med livet til barna sine. Å gå ned på kne framfor din verste fiende er underdanigheit – å i tillegg suge han er dobbelt underdanig. Du fornedrar deg for å redde anten deg sjølv eller nokon du elskar.

På den måten kan ei korsfesting samanliknast med å tvinge fram ein «blowjob».

Å gje seg hen til nokon seksuelt er samstundes å opne opp alle portar og gjere deg sårbar og naken. Ein mann som stikk kuken inn i kjeften på ei motviljug dame, tek enorme sjansar. Han kan like gjerne risikere å få kjønnsorganet alvorleg lemlesta av dei mange kvasse tennene i den munnen. Det som han trudde ville bli nyting og fornedring, blir no i staden helvete på jord og fjerning av manndommen. Det bringer oss over i den symbolske handlinga kastrasjon, som i fortida var bokstavleg, men som no er meir biletleg eller i somme tilfelle kjemisk.

Lat meg peike på elefanten i rommet: den rabiate, intolerante transrørsla som seglar under det falske flagget Pride-regnbogen. Ideologien deira kjem frå dei djupaste avkrokane av helvete, i likskap med deira herrar og meistrar. Dei er sauer og brikker som har late seg hjernevaske, og som no bruker si verdifulle tid på Jorda til å kue og underleggje seg meiningsmotstandarar. Biletleg tala blir forstandige folk slik som eg og de tvinga ned på kne for å tilbe representantar frå ein sjølverklært elite. Kva får vi til takk? Mellombels løyve til å behalde livet. Desse folka manglar miskunn og nåde; dei ønskjer krig og dommedag og ser for tida ut til å få det.

Vi må aldri gå på kne framfor verken dei eller andre med liknande antimenneskelege føremål. Vi må ikkje late oss udødeleggjere som ei symbolsk handling, som ein allmenngyldig meme, for ettertida vil sjå på oss i største fordømming. Om det då vil kome ei ettertid.

Eg har sjølv gått ned på kne mange nok gonger i mi overnaturleg lange levetid. Eg brukte eingong å vere ein Demon, og arbeidde som Barjente i ei drikkebule for Demonar. Dei flokka dit i hopetal, og jobben min var å servere dei alkohol og ta dei på bakrommet for å suge dei. Takka vere forbanninga som vart kasta over meg, var eg avhengig av sæden deira. Eg måtte heile tida gå ned på kne og suge dei til dei kom, og eg var tvinga av min fæle, demoniske natur til å svelgje unna kvar drope. Eg minnest framleis i klar detalj korleis eg høgst symbolsk utførde mi vemmelege plikt som Barjente, og eg fryktar at denne praksisen framleis finst rundt om, både i den verkelege verda og i diverse Rike og Helvete.

Dei var mine verste fiendar, men eg var heilt avhengig av dei. Slike forhold finst overalt, og dei vil ikkje forsvinne so lenge det blir galaktisk tillate at somme lever på andre sin nåde. Berre dei sterkaste sjeler kan motstå freistinga til å utnytte eit slikt forhold på det mest nedrige og vemmelege.

Mennesket er meir enn ei handling, meir enn ein meme. Ha i sinne at når du utfører handlinga, vil dine fiendar gjere deg til handlinga. Utfør kraftfulle, symbolske handlingar i det gode si teneste. Då vil det vente deg endelaus godleik og æveleg kjærleik. For, som eg har sagt tidlegare, tru aldri at himmelriket berre finst mellom nokon sine bein.

Gå ned på kne berre for å hjelpe nokon du veit ikkje vil slavebinde deg for all æve. Og dersom nokon ein vakker dag går ned på kne framfor deg, ver viss om at dei ikkje gjer det fordi dei kjenner seg tvinga til det. Vår største forbanning er etter mitt syn skadefrygd og hemnlyst, iallfall når situasjon og kontekst seier at målet for desse kjenslene ikkje har gjort seg fortente til det. Del ut guddomleg straff til dei verkelege gjerningspersonane, for det er dei som gjennom sine handlingar har bannlyst seg sjølve frå Riket til den gode.