Etter at 33 år gamle Susann fekk avskjed frå sin jobb som sjukepleiar på sjukeheim, har ho fått innvilga audiens hjå sitt lokale NAV-kontor for å diskutere korleis ho skal kome seg på beina att. Ho går kledd i ein sjøgrøn tunika som er litt for trong, og eit par svarte tights som meir enn framhevar den frodige kroppen hennar. Dei to slitne sølvsmykka glitrar grelt i det ufyselege lyset inne på venterommet. Ho er den einaste som sit der, og er som vanleg so pissetrengt at ho held på å gå i lufta. Den tilårskomne dama i resepsjonen gøymer seg bak skotsikre glas. Susann nikkar til ho med ein falsk grimase av eit flyvertinnesmil. Ho har lita tru på at NAV kan hjelpe ho. Ho har ei venninne som jobbar i NAV, og sjølv den berta kritiserer systemet. NAV-kontor må då vere dei einaste stadene der klientane er so misfornøgde med servicen at dei dukkar opp og tek livet av saksbehandlarane!

Ei av fire dører opnar seg. Ut kjem ei vever, staseleg dame som må vere i slutten av 20-åra ein stad. No kan Susann kome inn. Den sinnssjukt pissetrengte blondina reiser seg opp og vaggar trippande over golvet og inn på det vesle kottet av eit statleg kontor. Den elegante raudhåra sylfida installerer seg leikent framfor PC-en. Saksbehandlaren heiter Birgitte. Ho har eit stramt gullsmykke med noko som ser ut som eit anheng i ekte diamant. Ho har perleøyredobbar, nett som Susann, men Susann sine perler er like falske som smilet hennar.

Ja, so det var slik at Susann fekk fyken frå sin jobb som sjukepleiar? Susann nikkar medan bollekjakane hennar blir raude som tomatar. Då er Susann sjølv skuld i at ho har mist jobben, kan ein trygt seie. Då vil ho ikkje få utbetalt dagpengar dei neste 18 vekene. Susann utstøyter eit høgt, rautande «hæææ?!» medan ho vrir den digre, pissetrengte kroppen sin. Birgitte ser nesten rart på ho. Ja, for slik er jo reglane. Det hadde vore noko anna om Susann hadde blitt permittert. Susann fnyser. Permittert frå helsevesenet, som er kronisk underbemanna? Det skjer ikkje. Men det må då vere noko NAV kan gjere, ettersom Susann jo har tre barn som krev sitt av både mat og kle.

Birgitte spør om Susann har oppsparte midlar. Susann ristar blåsande på hovudet. Ho lever frå lønning til lønning og har ikkje eit raudt øre på sparekontoen. Sjukepleiarar spring beina av seg for luselønn, og det kostar jo å ha tre små barn, bil og ei leilegheit. Birgitte legg hovudet sitt lett på skakke. Det enklaste for Susann er å finne seg ein ny jobb. Om helsesektoren er kronisk underbemanna burde det jo ikkje vere noko problem for ein sjukepleiar å finne arbeid. Susann raudnar endå meir. Det er nok ikkje so enkelt. Ho er ein persona non grata i kommunen sidan ho fekk avskjed. Faktisk har ho mist retten til å søkje på stillingar i den kommunale helsetenesta.

Vel, dersom ho registrerer seg som reell jobbsøkjar, kan NAV hjelpe ho med å finne arbeid. Men då må ho ta kva som helst slags arbeid kor som helst i landet. Til og med Alta. Susann utstøyter nok eit høgt, rautande «hæææ?!». Kva faen skal ho i Alta? Birgitte seier med eit avvæpnande smil at dette berre var eit eksempel. Susann er svært skeptisk. Skal ho berre raske saman flyttelasset og ta med seg tre barn til andre enden av landet? Birgitte seier at slik er det jo å vere jobbsøkjar. Og jobb og inntekt må ho ha. Barnetrygda er langt frå nok til å leve på åleine. Susann vrir seg på stolen. Kan ho sjukemelde seg slik at ho får sjukepengar? Birgitte seier bestemt nei med eit uforklarleg ertent smil. Ho har jo ingen jobb å sjukemelde seg frå, og ho er jo strengt teke ikkje sjuk. Susann seier ho er so sliten at ho ikkje orkar å søkje jobb. Kunne ho berre fått tid til å kvile seg? Då ler Birgitte høgt so dei små, spretne brysta hennar ristar. Det er ikkje akkurat slik systemet fungerer.

Susann seier med tårer i auga at ho ikkje har pengar til å betale husleiga for den kjipe kjellarleilegheita ho for tida bur i. Birgitte trekkjer på skuldrene. Det er ikkje NAV sitt problem. Ho får be om hjelp frå foreldre eller venner. No, går Susann med på å registrere seg som reell jobbsøkjar? Susann svarer motviljug ja. Med fare for å hamne i Alta.

Den æveleg pissetrengte blondina raser desillusjonert ut av NAV-kontoret og vaggar gjennom sitt lokale kjøpesenter. Klokka er halv eitt. Om nitti minutt må ho hente den kjolekledde homosonen sin på den forrykte sektskulen han går på, og barnehagen stengjer klokka fire. Kontoen hennar er skrapt og ho står i fare for å bli kasta på gata av den styrtrike hotelleigaren ho leiger hjå. Ho tek opp telefonen og ringjer mora si. Mamma, eg har ikkje pengar til husleige. Mora sukkar tungt, før ho spør kor mykje ho skal overføre. Øh, ti tusen burde halde. Og ho har heller ikkje mat til barna sine. Tre-fire tusen skulle halde resten av denne månaden. Og kanskje litt til å betale barnehagen òg når vi fyrst er i gang?

18 veker før ho får dagpengar. Då er sjansen større for at ho har fått jobb innan den tid – i verste fall i føkkings Alta.

Snart tikkar det inn ei melding på mobilbanken hennar. Ho har 15 000 på konto, takka vere si rike mor. Eit smil breier seg over hennar raude ballongkjakar. Deretter finn ho eit toalett, sidan ho er so pissetrengt at ho held på å gå i lufta. Ein kort, stressa sprut av uhyre illeluktande urin er alt ho greier å få ut av det digre symjebassenget av ei sprengfull blære. Ein høg brakfis gjallar i veggane. Ho vrir seg gråtkvelt på den altfor små dassen. Like pissetrengt forlét ho toalettet og vaggar gjennom kjøpesenteret.

Eit dusin mislykka dobesøk seinare stoppar den fortvilte dundra utanfor skulen. Dei grønhåra, snålt kledde lesbeheksene sender sonen hennar ut av bygningen. Han er kledd i ein sitrongul kjole med blonder, og har ein perlechoker i alle regnbogens fargar rundt halsen. Håret hans er knytt i små, søte fletter og han har glitter på kjakane. Susann sukkar resignert i det han sit seg inn i bilen; han både oppfører seg og høyrest ut som ei jente. Godt over fartsgrensa fis ho over til barnehagen og hentar den andre sonen og veslejenta. Sidan ho har fått pengar frå mora, kan ho no handle inn mat til seg sjølv og barna. Handelen blir gjennomført med stress, rauting, kjefting, brøl og rabalder – alle ser på den heseblesande kjerringa med store auge, gapande kjeftar og ristande hovud.

Heime hiv ho tre Fjordland-middagar inn i mikrobølgjeomnen, før ho ihelsvolten glefsar i seg 100 gram mjølkesjokolade når ho trur ingen av barna ser ho. Homosonen sit og leikar med dokker med systera medan broren leikar med traktorar og Brannmann Sam-figurar. Neste år skal han byrje på same homoskulen som storebroren sin, og då blir det vel kjole og perlekjede på den guten òg.

Den arbeidsledige sjukepleiaren tenkjer ut sitt neste trekk i dette spelet som ho har tapt so det ljomar. Ho må definitivt finne seg ein ny kjærast. Ein ny «kontrakttenar» som kan ta seg av ho og barna på alle måtar – spesielt økonomisk. Om ho berre ikkje var so feit og pissetrengt. Om ho var ei deilig babe, ville ho ha fått ein rik kjekkas med ein diger kuk. Herregud, kor mykje kuk ho hadde fått om ho hadde sett like dum og deilig ut som den berta på Gant-butikken på kjøpesenteret! Berre tanken på kuk får ho til å krible nedantil. Ho byrjar på ei tekstmelding til ei av venninnene sine, som er so laussluppen av seg at ho like gjerne kan klassifiserast som offentleg eigedom. Kanskje har ho aktuelle kandidatar…?

Brått eksploderer den eine Fjordland-pakken inne i mikroen. Susann og den sprengfulle blæra hennar hoppar i redsel. Ho opnar døra til omnen. Det er fiskebollar og kvit saus over heile innsida av denne ti år gamle boksen. Ho rautar eit høgt «helvete!» i det ho grip ei mugna vaskefille og byrjar å reingjere den. Jepp, ho må definitivt få seg ein ny mann!

Og slik går no dei arbeidslause dagane.