Laurdag 5.november 2022 i ellevetida om kvelden var ingen ringare enn min tidlegare næraste leiar med på det populære sjekkeprogrammet «Naked Attraction» på Discovery+. Som den observante lesaren har fått med seg, har eg det siste året jobba på ein liten sjukeheim i ein aude utkantkommune, ei naudløysing etter at eg miste jobben under dramatiske omstende sommaren 2021. Eg kom til sjukeheimen i oktober 2021 frå vikarbyrå, for å avlaste ei personalgruppe som heldt på å gå opp i saumane på grunn av skyhøgt fråvær. Ved årsskiftet 2021/2022 stakk dåverande leiar av for å jobbe på eit prosjekt i ein endå audare utkantkommune, og i hennar fråvær vart det konstituert ein leiar og ein nestleiar, som var mine sjefar frå januar til august i år. Som eg tidlegare har dokumentert, er denne konstituerte leiaren sitt største ønske å vere med på «Naked Attraction» og finne seg den partnaren som ho so sårt og desperat treng. Og no, sist helg, fekk den stakkars åleinemora endeleg sjansen.

Eg har sjølv ikkje sett denne episoden, ettersom eg faktisk har skam i livet. Ei av nattevaktene som var på jobb, såg episoden saman med nokre døgnville bebuarar på skjerma avdeling, og det er hennar vidareformidling av episoden eg her tek utgangspunkt i. Episoden har forsvunne på mystisk vis frå nettsida til Discovery+, truleg på grunn av den kontroversielle informasjonen som kom fram. Visse krefter vil ikkje at det ho sa skal kome ut. Eg stoler på denne nattevakta, og reknar med at informasjonen ho har formidla til meg er sannferdig. So får vi heller sjå gjennom fingrane at erfarne sjukepleiarar vel å sjå på TV-program med nakne kroppar i arbeidstida saman med demente bebuarar.

Konstituert leiar, frå no av kalla KL, sprada ut til programleiaren med ingenting anna enn eit sølvsmykke på den magre kroppen sin. Ho var lett skjelven, og med raudnande kjakar, men likevel med eit opprømt, modig og triumferande blikk. Draumen hennar hadde gått i oppfylling, og ho var so glad at ho nesten grein. Programleiaren, som kan ha heitt Tuva (vi veit det ikkje sikkert), mønstra ho frå topp til tå. Det mørkebrune håret som var ordna i ein knute på toppen av bakhovudet, og der resten av håret hang ned for å ramme inn ansiktet. Dei små, søte puppane som dissa lett av den høge pulsen hennar. Det glitrande sølvsmykket med dei personforma anhenga som kan ha vore ein manifestasjon av dei to barna hennar. Dei lett skjelvande hendene hennar, som hang bak på ryggen slik at ho ikkje skulle bli gripen av freistinga av å dekkje seg til. Og so, prikken over i-en – hennar glattbarberte kjønnsdelar, som var både lettare oppsvulma og lett glinsande.

«Ja, [X], eg ser du er naken allereie,» sa «Tuva» med eit lett ertent smil, før ho kasta eit blikk på dei fire portane der ein på dåverande tidspunkt berre såg nakne manneføter. «Du er klar over at du ikkje treng å kle av deg før den utvalde deltakaren står her ute?»

«Jaaa, men eg vil gjerne vise meg fram allereie,» svarte KL med ei lett skjelven stemme, smilande frå øyre til øyre.

«Ivrig i tenesta, altso.» Tuva flirte klukkande. «Vel, vi høyrer at du har hatt denne iveren òg i jobben din. Fortel oss litt om deg sjølv og denne jobben.»

Ho strekte lett på seg slik at dei små, søte brysta stod rett ut:

«Eg er eigentleg utdanna sjukepleiar, og har i mange år jobba på ein liten sjukeheim i utkant-Noreg.»

«Eg elskar den dialekten din, [X],» sa Tuva. «Kor kjem du frå?»

«Frå ei bittelita bygd på Vestlandet, mellom Bergen og Sognefjorden. Du har heilt sikkert ikkje høyrt om den.» Ho sa namnet på bygda. Tuva såg ein tanke forvirra på ho. Ho sa deretter namnet på kommunen. Framleis viste programleiaren ingen teikn på å ha høyrt om staden.

«So, du er altso sjukepleiar i utkant-Noreg,» sa ho til slutt. «Vi forstår det slik at du òg er tobarnsmor?»

«Ja, eg er mor til to skjønne jenter i skulealder.» Auga hennar var blanke, og smilet endå breiare. Ho beit seg lett i leppene. «Faren til barna mine gjekk frå meg i 2018-ish, og sidan har eg vore åleine. No er det på høg tid å sleppe nokon inn igjen.» Ho raudna ein tanke meir. Auga vart ein tanke svartare. «Inn i meg.»

«Akkurat, ja.» Tuva lo kort. «Vel, vi har eit knippe kandidatar bak skjermane, som du sikkert kan sjå. No… Korleis er det å jobbe som sjukepleiar, no når det har vore pandemi og alt?»

«Eg var konstituert leiar i åtte månader av 2022, so det var ein del nedstengingar relatert til koronautbrot.»

«Ja, slik var det jo i heile landet, om ikkje i heile verda. Takk og lov at dei trygge, effektive vaksinane berga oss frå den sikre død!» Ho blinka lurt til kamera. «Det var nok ikkje ein lett situasjon å stå i, kan eg tenkje meg.»

«Det var utfordrande, og som leiar måtte eg jo berre følgje ordre og stengje ned. Og i ettertid innrømmer eg at eg har følt litt sånn der skam på grunn av nedstengingane, og ikkje minst då vi avliva pleiepasientane sommaren 2022, og—»

Tuva avbraut ho:

«Øh, orsak, men sa du avlive?» Ho såg på KL med store auge.

«Det er diverre ikkje fyrste gong eg har opplevd slikt.» Ei tåre trilla nedover kinnet hennar. «Då eg var 15-16, møtte eg og barndomsvenninna mi på ein ulveflokk ute i skogen ein vinterkveld. Eg—» Fleire tårer trilla nedover kinna og underleppa hennar skalv. «Eg greidde å kome meg unna, men venninna mi vart diverre eten. Der låg berre beingrinda att. Ho var heldigvis ganske feit, so ulvane var for mette til å gidde å gå etter meg.»

Tuva såg på ho med gapande kjeft.

«Køddar du?» spurde ho. KL rista kort på hovudet. Ho snufsa lett. Tuva snudde seg ein tanke ukomfortabel mot nokon bak kamera. Deretter iførde ho seg eit falskt flyvertinnesmil, før ho skifta samtaletema. «Vi forstår det slik at du no har ein annan jobb…?»

«Ja, eg hadde ikkje samvit til å drive på med denne koronabløffen lenger, so eg—»

«[X], du kan ikkje kalle Covid-19-pandemien for ein bløff!» utbraut Tuva medan raseri ein augneblink lyste i auga hennar. Deretter vart ho heilt som vanleg igjen, og iførde seg sitt falske flyvertinnesmil. «Fortel oss om din nye jobb.»

«No jobbar eg i Forvaltninga i den langt større nabokommunen. Der er eg rådgjevar tilknytt rus og psykisk helse. Eg stortrivst. Dette var belønning som takk for ‘innsatsen’ min i [X] kommune, etter avtale med pleie- og omsorgssjefen, personalsjefen og rådmannen. Saka som var på meg i Barnevernet forsvann òg like etter eg takka ja til stillinga, heldigvis. No har eg starta på eit nytt og betre kapittel i livet mitt, og leitar desperat etter ein m—»

«Øh, vent litt, hadde du ei sak på deg i Barnevernet?» spurde Tuva med store auge.

«Ja, det hadde i lengre tid kome bekymringsmeldingar på meg fordi eg var so mykje vekke og jobba kveld, helg og natt. Men det viste seg – takka vere pakta—eg meiner avtalen eg inngjekk med mine overordna – å berre vere ei keisam misforståing. Tru ikkje at du veit alt som skjer innanfor veggane til nabokjerringa!» Ho lo høgt og ein tanke nasalt. Ho beit seg lett i leppene, før ho vende det svarte, kåte blikket mot skjermane. «Kan eg snart få sjå nokre mannebein?» Ho trippa lett utolmodig.

«Her er ei jente som veit kva ho vil ha!» utbraut Tuva og lo høgt og ein tanke tilgjort. «Som du vil. Lat meg få presentere kandidat nummer 1…»

KL kasta eit svolte blikk på det lett dinglande kjønnsorganet som vart openbert føre ho.

«Kan du få den stiv?» ropte ho bort til porten.

«Roleg no, [X], vi har ikkje lov til å vise slikt på TV,» sa Tuva og landa ei hand lett på den nakne skuldra til den sprengkåte kjetta. «Kandidat 1, fortel litt om deg sjølv, no når din potensielle livsledsagar står og glaner på kuken din!»

«Ja, eg jobbar som røyrleggjar for eit større firma,» svarte ei djup mannsrøyst på ubestemmeleg rogalandsdialekt. «Eg er sjølv far til tre søner. Eg har derimot aldri hatt sak på meg i Barnevernet.» Han lo kort, noko som fekk den digre manndommen til å riste lett. «Veit, du, [X], på fritida er eg med i ein organisasjon som er for eutanasi av eldre og skrøpelege, psykisk utviklingshemma og andre useless eaters. Utifrå det du har fortalt om di eiga utluking av den eldre garden, verkar det som om vi har same synspunkta.»

«Neeei, det stemmer ikkje,» sa KL med ei litt meir skjelven stemme. «Eg berre utførde ordre! Eg vart installert som mellombels leiar for å utføre ordrane frå den norske djupstaten!» Ho heldt seg for munnen.

«Den norske kva for noko?» spurde Tuva forundra.

«Eg meiner… Dei eldre vart sjuke med korona og døydde av naturlege årsaker!» Ho lo lettare nervøst, før ho sukka og sleppte ut eit stønn. «Åh, herregud, eg får ikkje håpe sjefen min sit og ser på dette…»

«Ingen fare, vennen!» sa Tuva hjarteleg. «Dei skjøner berre namn og personnummer, ikkje ansikt. Du kan ikkje google eit fjes. (Ikkje ei naken fitte heller, for den del, hihi…).» Ho vende seg mot den nakne, halvt skjulte mannen bak porten. «Takk, vi går no vidare til kandidat 2.»

KL stod og trippa og fingra med sølvsmykket sitt i det porten heva seg og openberra det andre paret med mannlege kjønnsorgan.

«Shit, ballane hans er enorme!» utbraut KL og heldt seg for munnen. Ho nærast bivra av lyst.

«Kandidat 2, fortel om deg sjølv,» sa Tuva.

«Eg er òg sjukepleiar og er for tida leiar ved ein sjukeheim i nord,» sa ei djup mannsrøyst på eit slags trøndersk. «Nyttar de òg eutanasi-cocktailen som består av midazolam, haldol og morfin?»

«Vi driv ikkje med eutanasi!» nærast klynka KL. «Det er del av livets siste dagar-protokollen! Alle terminale pasientar får dette tilbodet! Det er lindrande behandling, ikkje eutanasi!»

«Erfaringane våre er at denne blandinga er mest effektiv ved ei tredobling av tilrådd midazolam-dose, jamfør rådande protokoll rundt avlivingsprosessen som vi kallar ‘korona-dødsfall’.»

«Igjen, vi driv ikkje og tek livet av pasientar!»

«Du sa det jo sjølv!» sa mannen. «Du kalla det avliving!»

«Eg forsnakka meg!» Ho heldt seg for munnen igjen. «Eg meiner, det var det vi på fagspråket kallar ein freudiansk glipp!» Ho stønna medan ho vreid på seg. «Faen, kor kåt eg er! Neste kandidaaat!»

«Herre min hatt, [X]!» utbraut Tuva. «Lyt vi leggje deg i reimar?»

«Pasientane daudar innan ein time toppen med ei tredobling av midazolam-dosen,» sa mannen. «Vi treng ikkje reimar.»

«Kandidat trrrre!» sa Tuva og vendte seg mot den tredje porten. Nok eit kjønnsorgan openberte seg. «Fortel litt om deg sjølv.»

«Ja, eg er faktisk politimann, noko de alle kan sjå på den vesle vitsen av ein tissemann eg har,» laud ei ynkeleg pinglestemme bak skjermen.

«Ja, uff, den der var liten,» sa Tuva og himla med auga. KL rista på hovudet.

«Neste,» sa ho surt. «Eg er desp, men det får då vere grenser.»

Fjerde og siste kjønnsorgan openberra seg. Der hamna straks ein svart sladd på kjønnsorganet. Tuva og KL stod der med store, glasaktige auge og gapande kjeftar. Tuva henta seg raskt inn igjen:

«Ja, der hadde vi ein livleg krabat… I givakt allereie, ser eg.» Ho såg på eit punkt bak kameraet. «Ja, folkens, no gjev kameramannen teikn på at sensurstreken er komen på plass. Og bra er det.» Ho vende seg mot kandidat 4. «Du som står der i full blomst, fortel litt om deg sjølv.»

«Eg er elektrikar for eit større firma i [X] kommune, og utfører oppdrag for sjukeheimen i området, mellom anna,» svarte ei djup mannsrøyst med ein dialekt ikkje heilt ulik den til KL.

«Då kjem du frå nabokommunen min!» sa KL medan ho ikkje greidde å ta blikket frå det struttande meisterverket. «Herregud, eg har lyst på deg! No!»

«Hmm, det ser ut som [X] har gjort sitt val allereie,» sa Tuva og trekte på skuldrene.

«Kan eg få alle fire?» spurde den desperate sjukepleiaren. «Det er lenge sidan sist, for å seie det mildt. Til og med den vesle politikuken. Eg har alltid hatt lyst til å prøve analt, og ein slik liten rakkar er perfekt for den tronge jomfruræva mi.»

Tuva trekte på skuldrene:

«Vel, i ei tid der menn er kvinner, kvinner er menn og dei som stiller seg kritiske til denne ordninga blir pælma i fengsel, ser eg ikkje noko kontroversielt i gruppesex med mordariske sjukeheimsleiarar.» Ho snudde seg mot kamera. «Det er ikkje akkurat som om vi har so mange sjåarar. Hev alle portane og slepp laus flokken. (Eg burde kanskje søkje dekning…)»

Akkurat i det portane byrja å heve seg, kom der ein fly forbanna middelaldrande kar med grått hår og briller inn i studio. KL vart om mogleg endå raudare i kjakane og heldt seg for munnen og formeleg krympa seg der ho stod.

«Pappa!» utbraut ho. «Kva faen gjer du her?»

«Okaaay, vi her i ‘Naked Attraction’ set grensa ved incest!» utbraut Tuva.

«[X], denne åtferda di går over alle støvleskaft!» snerra faren til KL. «Du står her og skjemmer ut heile slekta! Er du klar over kor liten stad [X] kommune er? Du skulle hatt i ræva!» Han tok neven hennar og drog ho med seg gjennom lokalet. Ho kasta eit gråtkvelt, lengtande blikk mot alle dei struttande, nakne mannfolka. «Du kjem med meg! Det er på tide å ta ein lang alvorsprat!»

Hennar magre, nakne kropp forsvann i mørket. Sendinga vart avbroten etter intense oppmodingar frå Tuva.

Som sagt vart heile innslaget med konstituert leiar fjerna frå nettsidene til Discovery+. Nattevakta sitt vitnesbyrd var difor avgjerande for at dette skrekkeksempelet på blanding av roller lak ut til det uavhengige media. Altfor mange i den kommunale forvaltninga og leiinga i små dritkommunar har uheldige dobbel- og trippelroller, og ein kan aldri vere sikker på kva hatt ein tilsett har på seg til ei kvar tid. Eller, i dette tilfellet, ingen hatt i det heile.