Etter ei rekkje telefonar til politiet, har dei no rykt mannssterke ut for å arrestere 34 år gamle Susann. Denne tidlegare sjukepleiaren og noverande kassadama har ved å rasere kjellarleilegheita ho for tida leiger, forårsaka skade på annan manns eigedom. Alt møblementet i leilegheita er truleg frå 1990-talet ein stad, men her er det fyrst og fremst ordlyden i eigedomsretten som gjeld; dette er privat eigedom, same kor gammal, elendig og latterleg denne eigedommen måtte vere. Den kliss nakne, sinnssjukt pissetrengte blondina blir lagt i jarn og ført ut av den kokvarme leilegheita. Heile nabolaget ser dei digre puppane hennar, den strekkmerkeherja magen hennar og ikkje minst den feite fitta og den endå feitare ræva. Ho blir skumpla inn i «svartemarja» og køyrt av garde denne brennheite laurdags føremiddagen i juni.

Ho blir kasta inn på ei glattcelle i kjellaren på politistasjonen i sentrum. Trass at ho heilt openbert har tørna, og er i djup psykose, blir ho beden om å halde kjeft. No er det helg og fellesferie, so ho kan forvente tidlegast måndag føremiddag å få ei formell tiltale mot seg. Kanskje til og med tysdag, ettersom fire av fem politijuristar er på ferie. Ho skrik, hyler og deljar hendene mot døra heilt til dei er dekte av blod. Til slutt svimar ho av på grunn av utmatting, fortviling, desperasjon og panikkangst.

Det går faktisk heilt til onsdag føremiddag klokka ti at nokon gidd å sjå til ho i glattcella. Då dukkar det opp ein ungdommeleg, freknete pjokk av ein politijurist, saman med ein viss etterforskar Dahl. Med dei er Kristin og Silje frå Barnevernet. Susann svevar mellom liv og død og burde helst ha vore innlagt på sjukehus. I staden tek dei den nakne dama med seg inn på eit avhøyrsrom der ho får levert den formelle tiltalen.

Barnevernet i kraft av Kristin og Silje har politianmeldt Susann for barnemishandling, og for å late barna sine leve under kritikkverdige og uhygieniske forhold. Dei har òg teke samtalar med dei tre barna sine tre biologiske fedrar, og dei har mildt sagt ikkje positive ting å seie om Susann. Ho er på ingen måte skikka til å vere mor, og dei legg òg til at det å få avskjed som sjukepleiar på grunn av dårleg åtferd mot kollegaene åleine stiller store spørsmålsteikn ved evnene hennar som omsorgsperson. Ein sjukepleiar som endar opp på Rema 1000? Dei to Barnevernsfittene ser på ho med ein underleg glød av lyst i auga sine. Skadefrygda grensar langt over i det erotiske. Blir dei to demonane seksuelt opphissa av å ta frå folk barna deira?

I tillegg har Susann blitt politianmeldt av den styrtrike Telecom-gründeren for å ha ramponert utleigeleilegheita hans. I våre usikre økonomiske tider utgjer denne leilegheita ein vesentleg del av inntekta hans – sjølv om dei alle veit at ti tusen i månaden berre er ein drope i havet for denne kaksen. Ikkje berre må han sende sine lakeiar på Fretex for å kjøpe nytt møblement (eller sende dei ein tur på næraste BIR-stasjon, sidan møblementet såg akkurat ut som om det kom frå nettopp der!), han må òg få nokre slektningar og kompisar til å totalrenovere leilegheita – sannsynlegvis vederlagsfritt. I mellomtida kan han ikkje krevje inn leigeinntekter.

Ein av naboane har politianmeldt Susann for å tømme ei femlitersbøtte med skit og piss ned i hagen hennar. Under sommarens hetebølgje stinkar det verre enn eit straumbrotråka likhus, og barnebarna hennar nektar å setje sine bein på eigedommen. No må ho betale i dyre dommar for å få plenen, prydbuskene og dei sjeldne orkideane reinsa for etterlatenskapar, pengar som ho heller ville ha brukt på årets fjerde Sydentur.

Politijuristen seier med si pubertale Oslo-stemme at Susann har utført det som på fagspråket blir kalla «hensynsløs atferd». Faktisk er handlingane hennar av ein slik karakter at både Politiet og Barnevernet no er alvorleg bekymra for Susann sin mentale helsetilstand. Og faktisk kan DPS informere om at Susann ved ei tidlegare anledning faktisk fekk fire ulike psykiatriske diagnosar: Bipolar liding, type 1, narsissistisk personlegdomsforstyrring, histrionisk personlegdomsforstyrring og dyssosial personlegdomsforstyrring. Den siste var det riktig nok tvil blant psykologane om.

Det beste for Susann ville ha vore om ho skreiv under her og no på at ho fråseier seg foreldreretten til sine tre barn. Då vil kanskje dei andre tiltalepunkta på mystisk vis forsvinne òg. For, som politijuristen forklarer med sitt flakkande blikk og skjelvne stemme, sjølv om ein tek vekk punkta om omsorgssvikt, kan denne «hensynsløse atferden» åleine sende Susann i fengsel eit halvt års tid. Eventuelt tvinga psykisk helsevern i verste fall. Den nakne, sinnssjukt pissetrengte blondina vrir seg i stolen. Burde ho ikkje få advokat til stade? Då ler etterforskar Dahl, politijuristen, Kristin og Silje høgt. Ja, om Susann skulle ha nokre hundre tusen liggjande, er ho hjarteleg velkomen til å ringje advokat, som då må sleppe alt han har i nevane og dukke opp innan ein time. Kjenner ho ein slik advokat, og har ho tilfeldigvis to-tre hundre tusen liggjande? Ikkje det, nei.

Kristin og Silje er so kåte at dei ser ut som dei skal seksuelt overfalle alle i rommet, til og med den pinglete politijuristen. Dei landar leikent og lett eit dokument på bordet framfor den utslitne, ihelsvoltne blondina. Skriv under, og vi lèt deg gå. Lat vere å skrive under, og vi gjev Staten beskjed om å opprette sak på deg, der dei vil dra deg gjennom driten til du ikkje orkar meir.

Grinande og fortvilt skriv Susann under på eit dokument som eksplisitt overfører «bruksretten» til barna til Staten eller den Staten gjev slik ein rett. Dei tre barna blir no ein del av fosterfamiliesystemet – og Susann aner ikkje eingong kva dette kartellet eigentleg driv med!

Gratulerer, Susann. Du er no ikkje lenger mor. Dei lystige meggene takkar etterforskar Dahl og politijuristen for hjelpa, før dei arrangerer for at Susann blir køyrt heim til leilegheita. Der får ho pressa sine viktigaste eigendelar ned i ein altfor stor trillekoffert, og ho får aller nådigst kle på seg. Kva med den raserte leilegheita? Ikkje uro deg. Staten betaler.

Hylande og grinande ringjer Susann mor si og forklarer situasjonen. Staten har teke barna mine! Mora spør om ho framleis har ein jobb. Faktisk er Rema 1000-jobben det einaste ho framleis har i livet sitt. Men ho har ingen stad å bu.

Du får bruke det du har mellom beina, serverer mora hennar med ein kald latter, før ho legg på.

Sviken av alle ho elska, og av det mektige fleirhovuda trollet kjent som Staten. Susann tek ein telefon til sjefen sin og forklarer grunnen til at ho var vekke frå jobb måndag og tysdag. Til hennar store overrasking trur han kvart ord ho fortel han. Og han kjenner tilfeldigvis ein slesk bruktbilseljar som har ein liten møblert hybel ledig. Buss 39 går derifrå til jobben, so ho treng ikkje kave med å skaffe seg ein ny bil. Susann svarer vemodig at Staten sannsynlegvis kjem til å dikte opp ein grunn til å ta frå ho førarkortet, so dette var i grunnen ganske so beleileg.

Åh, han fyren forventar at du tilfredsstiller han når du minst ventar det. Men leiga er berre fem tusen i månaden, og straum og Internett er gratis.

Bruk det du har mellom beina. Susann sukkar. Det er vel det beste slike som eg kan få. Men eg skal bli den beste hora han nokosinne har leigd ut til!

Susann smiler sitt falske flyvertinnesmil i det ho naken går ned på kne framfor sin nye utleigar for å suge han til himmels. Det kunne ha vore verre. Ho kunne ha vore i fengsel eller på ein psykiatrisk institusjon!