Denne samtalen med Josefine Bru fann stad på ei hemmeleg adresse i desember 2018, og var den siste eg hadde med ho fram til ho igjen tok kontakt med meg no i september 2022. Den merksame lesaren vil kanskje hugse at denne oppattakinga av kontakt fann stad i samband med ein artikkel på Nyhetsspeilet om det dei trudde var demonar, men som ifølgje Josefine umogleg kunne vere det. Noko eg ikkje nemnde i artikkelen min om demonar, var at Josefine bekrefta at tida var mogen for å igjen ha jamleg kontakt. Eg ventar for tida på ho i spenning og uvisse, akkurat som eg ventar på andre naudsynte avklaringar av min noverande livs- og arbeidssituasjon.

Denne artikkelen skal derimot handle om det siste møtet eg hadde med Josefine før eg gjekk inn i eit forhold som kravde alt eg hadde å gje, både på det fysiske plan og det spirituelle. Det fann stad tidleg i desember 2018 i ein større vestlandsby, midt i verste julestria. Eg hugsar at det var snøkav og mykje vind den dagen. Sidan eg hadde fri frå jobben min på ein viss kommunal sjukeheim (som eg på infamøst vis vart fjerna frå i 2021), hadde eg nettopp gjennomført ei anstendig treningsøkt på Sats på det lokale kjøpesenteret i bydelen.

Josefine dukka opp ute i korridoren, ulasteleg kledd i ei fotsid, mørkeraud vinterkåpe som matcha fargen på den elegante pasjeklippen hennar. Det vide sølvsmykket med det treforma anhenget glitra i det unaturlege lyset frå taket, og ho hadde eit breitt smil i sitt lett freknete ansikt. Ho inviterte meg med for å ta ein kopp kaffi på ein kafé i nærleiken, og vi fann oss eit bord i det inste hjørnet av lokalet, so langt vekk frå folk som mogleg. Ingen måtte nemleg kunne tjuvlytte på det vi skulle prate om. Under kåpa var ho kledd i ein mørkegrøn tunika og eit par lett skinande, svarte vintertights. På beina hadde ho sjokoladebrune støvlettar med ullfôring.

Med vårt førre møte i tankane, spurde eg ho om ho hadde gløymt avtalen om at ho skulle kome tilbake til denne vestlandsbyen i september. Ho vreid litt på seg i stolen, før ho sa følgjande med si søte jentestemme:

«Mine overordna i galaktisk etat, som eg kallar dei no, hadde andre planar. Eg måtte rykkje ut til hovudkvarteret deira. Det var ein… ein situasjon som måtte oppklarast. Temmeleg akutt, utan at eg kan gå i nærare detalj kring saka. Men no er eg her. Korleis går det med deg?»

«Vel, sjefen min held fram med å kritisere dei få feila eg gjer, samstundes som ho vender ryggen til alt arbeidet eg faktisk gjer.»

«Ja, det er ein ganske vanleg strategi blant slike. Det er ei form for hersketeknikk. Har du prøvd å skifte jobb?»

«Eg har ikkje hatt tid.» Eg tok ein slurk frå kaffien. «Eg er i full jobb, i tillegg til det prosjektet eg driv med på fritida. Det du bad meg om å gjere.»

Ho såg på meg med eit varmt, kjærleg blikk.

«Kor langt har du kome?» spurde ho.

«Eg har publisert sesong 4, og er i full gang med sesong 5,» svarte eg.

«Glimrande.» Ho smilte igjen sitt breie, vakre smil. «Du må nok rekne med å ikkje ha den same imponerande arbeidskapasiteten i 2019 som du har hatt no i 2018. Det vil kome visse… distraksjonar, i mangel av eit betre ord.» Stemma hennar gjekk over til kviskring i det ho bøygde seg nærare meg. «Livet ditt vil endre seg på måtar du aldri trudde var mogleg. Ingenting vil nokosinne bli det same.»

«Ja, du fortalde om Det store skiftet eller det spirituelle skiftet i Warszawa,» sa eg.

«Det er på globalt og galaktisk nivå. Dette er på lokalt, og romantisk nivå.»

«Romantisk? Vil eg finne kjærleiken?»

Josefine såg lenge på meg. Deretter vart ho alvorleg. Noko trist og illevarslande dukka opp i dei blå, sjelfulle auga hennar, auge som var langt eldre enn ho sjølv framstod som.

«Eg kan ikkje seie noko,» svarte ho stille. «Det er i strid med intervensjonsprinsippet i galaktisk lov.» Eg såg undrande på ho. Ho vreid på seg i stolen. «Galaktisk lov forbyr høgareståande sivilisasjonar å gripe inn i utviklinga til… til… til lågareståande vesen slik som de menneske.» Ho vart raud som ein tomat i ansiktet.

«Greitt, eg skjøner.» Eg flirte. «Det ville ha vore som om ein naturfotograf skulle gripe inn og hindre ein gauk i å leggje egg i reiret til ein annan fugleart. Ein grip ikkje inn i naturens gang.»

«Nettopp. Og sjølv om eg veit i forkant kva som vil skje, kan eg ikkje gjere eller seie noko som vil forgripe ‘begivenhetenes gang’. Alt eg kan råde deg til, er å berre følgje med straumen. Dette er planen til universet, akkurat som det er planen for ditt liv. Dette er lagnaden din.» Ho såg deretter nervøst rundt seg. «Eg trur eg må stikke no. Dei følgjer nøye med på meg.» Ho reiste seg. Kaffikoppen stod halvfull på bordet. Ute var det reine snøstormen. «Skal eg køyre deg heimatt? Det er dårleg vêr.»

«Nei, det går fint,» svarte eg. «Eg går bort til terminalen og tek bussen derifrå. Eg har busstopp so å seie utanfor stovedøra. Og dessutan må eg handle inn til helga. Eg har arbeidshelg.»

«Det har eg òg.» Ho beit seg lett i leppa. «Strengt teke har eg alltid arbeidstid. Klar til å rykkje ut når som helst. Men på det spirituelle plan treng ein verken kvile eller søvn.» Ho bøygde seg og gav meg ein klem. «Eg veit ikkje når vi vil møtast igjen. Kanskje om lenge. Kanskje aldri.»

Ho byrja å gå, men stoppa opp midt i lokalet. Ho kasta meg eit blikk over skuldra, det same blikket ein sender nokon ein ikkje reknar å sjå igjen. Auga hennar var lett raude, det såg ut som ho skulle byrje å grine. So snudde ho seg og forsvann ut i folkevrimmelen i korridoren.

I ettertid sakna eg råda og rettleiinga til Josefine, spesielt i 2019 då eg var i eit krevjande forhold med ei åleinemor og ein liten gut, for ikkje å snakke om i «pandemiåret» 2020 då ein ikkje lenger kunne stole på det media og regjering formidla om SARS-CoV-2, og aller mest i 2021, då arbeidsgjevar over natta vart min fiende og fekk meg fjerna frå jobben som helsefagarbeidar. Josefine hadde vore grei å ha i den turbulente perioden, om det so var korte møte i Draumeriket der vi flaut nakne og arm- og beinlause gjennom det mørke, varme tomrommet mellom Rika og Helveta.

Men no er ho tilbake, og dersom hennar noverande arbeidsgjevar (kven eller kva det enn er) tillèt det, vil ho halde fram med å dukke opp når eg minst ventar det. Eller når eg treng ho aller mest.