Denne artikkelen er del 1 av ein serie på tre skildringar frå Draumeriket. Alle tre er publiserte på ein særs lagnadstung dag, 24.september 2022.

Utkantkommunen som eg per dags dato jobbar i, ligg so aude til at Josefine Bru ikkje tek seg bryet med å fare hit. I eit slikt lite samfunn der alle kjenner alle, og der so å seie alle er i slekt med kvarandre, vil eit slikt møte føre til at ryktet byrjar å gå på bygda. Difor fann dette møtet stad på eit nivå der ingen kunne sjå eller høyre oss, langt mindre overvake oss.

For å ta ei kort oppsummering, er Draumeriket det store, varme tomrommet der ein finn alle Rike og Helvete. Som lesaren vagt kan erindre, er desse eigne Rike laga av anten Ånder eller Demonar. Eit Rike er laga av ei Ånd, medan eit Helvete er det ein Demon som står bak. Sistnemnde er alltid laga med vondsinna intensjonar, nemleg å pine og torturere dei fanga sjelene heilt til dei sjølve blir Demonar. Du kan sjå på det som ei slags indoktrinering.

Etter å ha gått til sengs og sovna som vanleg, fann eg meg sjølv flytande i eit mørkt, varmt, inviterande tomrom. Rike og Helvete lyste om meg som fjerne stjerner, der alle var raude. Den fargen tyda at eg ikkje hadde tilgang, for eg var jo berre på «gjennomreise», i mangel av eit betre ord.

Eg såg ned og oppdaga at eg ikkje berre var naken – eg mangla òg armar og bein. Eg vart fylt at ei euforisk kjensle som forsterka min mannlege anatomi (for å seie det på den måten). Eg kjende nærværet til eit anna vesen og snudde meg. Der kom Josefine flytande, like naken og lemmelaus som eg sjølv var. Alt ho hadde på seg var det vide sølvsmykket med det treforma anhenget. Ho hadde eit alvorleg uttrykk i sitt lett freknete ansikt, men verka ikkje skamfull over å eksponere sin nakne kropp på denne måten. Ho kasta eit raskt blikk på manndommen min, men det var ikkje eit blikk av seksuell interesse. Ho berre registrerte min faktiske biologiske tilstand.

«Eg tenkte vi måtte ta dette møtet her inne,» sa ho med si karakteristiske jentestemme. «Vi dreg ikkje til eit spesifikt Rike, for eg har ikkje oppretta ein slik privat ‘snakkekanal’ for dette møtet. Det er ikkje naudsynt.»

«Vel, kva gjeld det?» spurde eg og vreid lett på den forsvarslause, håplaust eksponerte kroppen min. Den svulmande, kitlande kjensla vart verre og verre – men samstundes betre og betre.

«Verda vil bli kasta inn i kaos og dommedag i næraste framtid.» Ho såg på meg med blanke auge. Trass tilstanden min, innsåg eg alvoret og lytta etter kvar ei staving som sleppte ut gjennom dei smale, rosa leppene. «24.september… Det er den datoen dei driv og snakkar om. Faktasjekkarane har naturlegvis prøvd å avfeie det som desinformasjon, men kven stoler på dei no for tida?» Ho himla med auga og rista på hovudet. «Mine overordna trur at noko stygt vil skje no på laurdag. Dei veit det derimot ikkje definitivt. Dei har prøvd å invadere tankane til maktpersonar, men desse maktpersonane har sett opp sperrer som gjer det umogleg å få tilgang. Truleg gjennom deira absurde, ugudelege ritual. Desse folka er jo reinbarka satanistar. Dei ofrar menneske og har sex med barn.»

«Det har eg visst lenge. Men har dine overordna nokre teoriar om kva som vil skje?»

«Det blir isofall berre kvalifisert gjetting.» Ho vende blikket vekk ein augneblink og beit seg lett i leppene. Ho vreid lett på den arm- og beinlause kroppen. Nedantil var ho tydeleg oppsvulma og glinsande. «Men det kan vere at dei trykkjer på den store, raude knappen. Folk kan plutseleg ikkje lenger få tilgang til bankkontoane sine. Eller dei får tilgang, og ser at alle pengane har… har forsvunne.»

«Oi. Sopass? Burde eg ta ut so mykje kontantar som eg klarer?»

Ho såg på meg ein kort augneblink. Deretter rista ho på hovudet.

«Nei,» sa ho stille. «Dette handlar ikkje om at kriminelle aktørar tappar kontoane til hardt-arbeidande helsefagarbeidarar. Dette handlar mest sannsynleg om den definitive devalueringa av vestleg valuta. Dei gjer valutaen fullstendig verdilaus over natta. Dei utfører det seint fredag kveld, då folk flest slappar av etter ei arbeidsveke (om dei er so heldige at dei har arbeid). Dei færraste, iallfall ikkje småbarnsforeldre, vil sjekke bankkontoen i løpet av helga. So, på måndag, bryt helvete laust då folk plutseleg ikkje har pengar. Eg trur nok du vil lese om det på nyheitene.»

«Og dette er berre dykkar kvalifiserte gjetting?»

«Meir eller mindre. Vi veit like lite som du kva som vil skje. Men at noko vil skje, er det ingen tvil om. Klart, mykje har skjedd allereie, men hovudstraumsmedia skriv naturlegvis ikkje om det.»

«Vel, ein har jo i lengre tid frykta at Kina vil invadere vestkysten av USA.»

«Og det kan dei gjere no, sidan dei har gått inn i ein militærallianse med Russland. Kan hende kjem dei andre BRICS-landa med òg. Dei har jo lenge ønskt eit alternativ til petrodollaren. Det Nixon gjorde i 1971 var ikkje særleg lurt. Desse landa har tenkt å innføre ein økonomi som er backa i edelmetall, i staden for blind tru. Gull og sølv kan i motsetnad til fiatpengar ikkje forsvinne over natta fordi eliten trykkjer på ‘svenskeknappen’.»

«Økonomisk kollaps, i verste fall.» Eg vreid og strekte på meg. Det kjendest ut som eg skulle eksplodere. Josefine vreid og strekte på seg på same måte. «Kva kan eg gjere?»

«Du har gjort det du kunne gjere. Kampen din er over. Det metaforiske flyet vi sit i held på å styrte, og alt vi kan gjere er å førebu oss på krasj. Vi får sjå kva som skjer på laurdag.» Ho fekk eit varmt, kjærleg uttrykk i auga. «Forresten, so har mine overordna følgt med på deg. Dei veit kven du er, og dei er imponerte.»

«Det var dei som jobbar i ‘galaktisk etat’?»

«Dei, ja.» Ho vende vekk blikket med eit skjelmsk smil. Ho var endå meir oppsvulma og glinsande i underlivet. Brysta hennar verka ein tanke meir struttande. Eit svakt stønn kom frå ho. «Dei har følgt med på deg iallfall sidan 2018. Dei har kjennskap til personalsaka di. Det du gjorde tilbake i 2021 har fått positive ringverknader for resten av den norske helsesektoren. Fordi du stod fram – om enn anonymt – so har fleire valt å gjere det same. Og fleire vil det bli. Du og fleire andre i dette nettverket har opna slusene. Eliten fryktar sånne som dykk.»

«Fryktar mine fiendar meg? Byrådsavdelinga? Etatsdirektøren? Juristen? Einingsleiaren på den sjukeheimen?»

«Dei trur genuint at dei gjorde ‘det rette’. Dei er diverre utanfor alt håp. Dei som til no ikkje har skjønt kva som skjer, er dømde til undergang. Dei vil få panikk når alt går ad undas, og vil vere blant dei fyrste som stryk med. Men bry deg ikkje om dei. Du har gjort det du kunne.»

«Kva med framtida mi?»

«Kva med den?» Ho vende blikket mot meg igjen. Ho utsondra ei intens lukt av kjønn no.

«Vil fiendane mine prøve å øydeleggje meg meir? Vil eg framleis ha jobb òg neste år?»

«Vi er ikkje spåmenn. Men om den personalsaka di skulle få eit etterspel – mot all formodning – so har vi advokatar på innsida som kan hjelpe deg. Om behovet skulle melde seg, har eg den kontaktinformasjonen du treng. Og når det gjeld jobben din… Gode krefter i personalgruppa vil deg vel. Det er i deira interesse at du blir verande. So ikkje tenk meir på det. Ta éin ting om gongen.»

«Ja, det var den laurdagen…»

Josefine lukka auga ein kort augneblink medan ho opna munnen. Deretter sperra ho opp auga og såg skjemd på meg.

«Eg heldt nesten på å kome no…» sa ho stille. «Eg trur det er best eg dreg tilbake til den verkelege verda. Som du sikkert har merka, so er det visse biverknader av å henge rundt i Draumeriket. Men ein kan ikkje få utløp for desse kjenslene her inne. Vi har ikkje fysiske kroppar her. Men…» Ho vende seg rundt, men såg på meg over skuldra. «Eg har to personar her inne som gjerne vil møte deg. Leit litt, og du vil finne dei i tur og orden. Ver her inne so lenge du vil, men ver førebudd på å måtte skifte på senga når du vender tilbake til jordelivet.»

Med eit lurt smil om munnen forsvann ho i lause lufta.

Eg dreiv vidare gjennom Draumeriket, på den herlege grensa av eksplosjon. Eg måtte finne dei to.